انساني ذهن جي باري ۾ ڪجهه آهي ته عجيب ۽ پراسرار ڏند ڪٿا سان پيار ڪندو آهي. خاص طور تي اهي جن ۾ راکشس، ديو ۽ ٻيون شيون شامل هونديون آهن جيڪي رات جو ٽڪر لڳندا آهن. تاريخ جي حوالي سان ڪيتريون ئي ڪهاڻيون ٻڌايون ويون آهن ته عجيب ۽ خوفناڪ مخلوق دنيا جي ڌار ڌار هنڌن تي لڪي رهيا آهن. پر ڇا جيڪڏھن اھو سڀ سچا آھن؟
اتي موجود راکشس جون بيشمار ڪهاڻيون افسانا، پراڻيون ڪهاڻيون، ۽ مقامي لوڪ ڪهاڻيون تقريبن هر ڪلچر مان زمين تي آهن. لڳ ڀڳ هر صورت ۾ اهي مخلوق هڪ انسان جي مبالغ آميز نسخو آهن. زندگي کان وڏي غير فطري صلاحيتن سان گڏ يا انھن بابت خاصيتون جيڪي انھن کي عام مردن يا عورتن کان ڌار ڪن ٿيون.
يا پوءِ اسان سوچيون ٿا ته، جيڪڏهن اهي افسانا رڳو ڪهاڻيون نه هجن پر عجيب و غريب مخلوقن سان حقيقي ملاقاتن جا واقعا هجن؟ دنيا جي ڏورانهن علائقن ۾ گھمڻ وارن وڏن انسانن جي ڪيترن ئي سالن کان ڪيتريون ئي رپورٽون آيون آهن - ڪي ته دعويٰ به ڪن ٿا ته انهن هڪ کي پنهنجي اکين سان ڏٺو آهي.
1980ع وارو ڏهاڪو اهڙو دور هو جڏهن دنيا ايٽمي جنگ جي خوف ۾ جڪڙيل هئي. ايران-عراق جنگ جي شروعات ۽ افغانستان تي سوويت جي قبضي سڀني احساسن ۾ اضافو ڪيو. آرميجادون صرف ڪنڊ جي چوڌاري ٿي سگهي ٿو. ان وقت قنڌار جي هڪ ڏورانهين علائقي ۾ هڪ عجيب ديو ماڻهو رهندو هو.
اسٽيفن ڪوئل 2002ع ۾ مشهور آمريڪي پرانارمل ريڊيو اسٽيشن ”ڪوسٽ کان ڪوسٽ“ تي اها ڪهاڻي ٻڌائي. ٽيهن سالن کان، هو قديم تهذيب، گيانٽس، يو ايف اوز ۽ حياتياتي جنگين تي تحقيق ڪندو رهيو. ڪوئلي موجب آمريڪي حڪومت ان سڄي واقعي کي ڪليئر ڪيو ۽ ان کي گهڻي عرصي تائين عوام کان ڳجهو رکيو.
سو اهو سڀ تڏهن شروع ٿيو جڏهن افغانستان ۾ آمريڪي فوجي آپريشن دوران هڪ ڏينهن به آمريڪي فوجين جي لتاڙ مشن تان واپس نه آئي. هنن ريڊيو ذريعي رابطو ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي پر ڪنهن به جواب نه ڏنو.
جواب ۾، هڪ اسپيشل آپريشن ٽاسڪ فورس کي ريگستان ۾ موڪليو ويو، جيڪو گم ٿيل يونٽ کي ڳولڻ ۽ بحال ڪرڻ جي ڪم سان. اهو فرض ڪيو ويو هو ته لشڪر گهيرو ٿي سگهي ٿو، ۽ سپاهي مارجي ويا يا دشمن طرفان قبضو ڪيو ويو.
ان علائقي ۾ پهچي جتي گم ٿيل لشڪر ڇڏي ويو هو، سپاهين علائقي جو معائنو ڪرڻ شروع ڪيو ۽ جلد ئي هڪ وڏي غار جي دروازي وٽ پهتا. غار جي دروازي تي ڪجھ شيون بيٺيون ھيون، جن کي ويجھي چڪاس ڪرڻ تي، گم ٿيل لشڪر جا ھٿيار ۽ سامان ثابت ٿيا.
اهو گروهه احتياط سان غار ۾ داخل ٿيڻ واري دروازي جي چوڌاري ڏسي رهيو هو ته اوچتو هڪ وڏو ماڻهو ٽپو ڏئي ٻاهر نڪري آيو، جيڪو ٻن عام ماڻهن کان ڊگهو هو، هڪ ٻئي جي مٿان ٽنگيل هئا.
اهو يقيناً هڪ ٿلهو، ڳاڙهي ڳاڙهي ڏاڙهي ۽ ڳاڙهي وارن وارو ماڻهو هو. هُن ڪاوڙ ۾ رڙ ڪئي ۽ پنهنجي مُٺن سان سپاهين ڏانهن ڊوڙڻ لڳو. ساڳيءَ طرح پوئتي هٽي ويو ۽ پنهنجي 50 بي ايم جي بيريٽ رائفلن سان ديو کي گول ڪرڻ شروع ڪيو.
ايتري وڏي فائر پاور سان به، ان سڄي اسڪواڊ کي مڪمل 30 سيڪنڊن تائين مسلسل گولا باريءَ سان ديو جي گولي لڳڻ ڪري آخرڪار کيس زمين تي ڌڪي ڇڏيو.
ديو جي مارجڻ کان پوءِ، SWAT ٽيم غار جي اندر ڳولي لڌو ۽ گم ٿيل اسڪواڊ مان مردن جا لاش مليا، جن کي هڏن تي پيڙهيو ويو، گڏوگڏ پراڻا انساني هڏا. سپاهي ان نتيجي تي پهتا ته هي انسان خور ديو ڪافي عرصي کان هن غار ۾ رهندو هو ۽ اتان گذرندڙ ماڻهن کي کائي رهيو هو.
جيتري قدر ديو جي جسم جو، ان جو وزن گهٽ ۾ گهٽ 500 ڪلوگرام هو ۽ پوءِ هوائي اڏي تي مقامي فوجي اڏي تي پهچايو ويو، ۽ پوءِ هڪ وڏي جهاز ۾ موڪليو ويو، ۽ ڪنهن به هن کي ڏٺو يا ٻڌو.
جڏهن SWAT سپاهي رياستن ڏانهن واپس آيا، انهن کي غير ظاهر ڪرڻ واري معاهدي تي دستخط ڪرڻ تي مجبور ڪيو ويو ۽ سڄو واقعو درج ٿيل طور تي درج ڪيو ويو.
شڪي ماڻهن هن ڪهاڻيءَ کي من گھڙت ۽ محض ٺڳي قرار ڏنو آهي. جواب ۾، ڪيترن ئي ماڻهن پڇيو ته انهن کي ڪهڙي قسم جي ذاتي دلچسپي آهي، هن خاص ڪهاڻي ۾، جيڪڏهن اهي ڪوڙ ڳالهايو. جڏهن ته ٻين تجويز ڪيو آهي، اهو ممڪن آهي ته اهي نقصانڪار تابڪاري جي نمائش، سپاهين جي ذهنن، يا انهن جي شعور کي متاثر ڪرڻ جي نتيجي ۾ ماس hallucinations هئا.
