Stale dostosowujące się w głębinach oceanu ultraczarne węgorze zachwyciły badaczy, ponieważ wydają się ewoluować w celu zastosowania taktyki kamuflażu. Dzięki świecącym ogonom węgorze są w stanie przyciągnąć ofiarę bliżej, a następnie pożreć ją zastraszającymi szczękami.
Analiza gatunków Anguilloidei (w tym węgorzy słodkowodnych, węgorzy spaghetti i węgorzy przezroczystych jednoszczękowych) ujawniła, że ciemna pigmentacja rozwinęła się niezależnie w więcej niż jednym przypadku. Przykładami tego są przodkowie węgorzy pelikanów (Eurypharynx pelecanoides), węgorze jaskółcze, węgorze bobtailowe, bekasy i węgorze piłokształtne.
Wyniki najnowszego badania opublikowano w czasopiśmie Biologia środowiskowa ryb 11 lipca 2020 r., zapewniając lepsze zrozumienie zachowań stworzeń głębinowych, z których wiele nadal nie zostało dogłębnie zbadanych.
Pomimo tego, że głębiny oceaniczne są największym środowiskiem organizmów na planecie, wciąż niewiele o nich wiemy – twierdzi Mike Ghedotti, profesor biologii i ichtiologii morza na Uniwersytecie Regis w Denver. Zauważył również, że badanie głębin morskich jest procesem kosztownym i nie zdarza się tak często, jak badanie płytkiego oceanu.
Węgorz batypelagiczny, czyli węgorz głębinowy, zwykle zamieszkuje i poluje w głębinach oceanicznej „strefy północy”, na głębokości od 3,300 do 13,100 metrów, gdzie nie dociera światło słoneczne. Ta wieczna ciemność zniekształciła ciała węgorzy w dziwaczny sposób, a pysk węgorza pelikana jest doskonałym przykładem zdolności do rozciągania nieporównywalnej z żadnym innym gatunkiem. Badanie działalności tych stworzeń na takich głębokościach okazało się niezwykle trudne.
Próbując wyjaśnić tajemnicze zachowanie węgorzy głębinowych, naukowcy przyjrzeli się bliżej tkance skórnej węgorza pelikana pod mikroskopem. Po dokładnej analizie naukowcy zauważyli osobliwą, kruczoczarną pigmentację rozłożoną na ciałach stworzeń.
Badania innych typów węgorzy wykazały, że gatunki batypelagiczne, takie jak węgorze jaskółcze i bekasy bobtailowe, miały to samo ultraciemne ubarwienie jak węgorze pelikany, podczas gdy głębokowodne węgorze pelagiczne, takie jak bekasy i węgorze piłokształtne, które zamieszkują płytsze wody, miały nieco zmniejszone zabarwienie tego pigmentu.
Niedawno po raz pierwszy kamerą uchwycono węgorza pelikana z jedzeniem w żołądku. Pomimo braku umiejętności pływania, przypuszcza się, że stworzenia te wykorzystują swoje bioluminescencyjne ogony jako przynętę wędkarską, aby przyciągnąć małe skorupiaki lub kalmary, które następnie zjadają.
Ciemna pigmentacja tych drapieżników umożliwia im wykorzystanie bioluminescencji na swoją korzyść, dzięki czemu końce ogonów węgorzy pelikanów i węgorzy połykających wyglądają jak świecące, urzekające latarnie w ciemności. Kiedy węgorz pelikan zwabi swoją ofiarę wystarczająco blisko, jego pysk może rozszerzyć się pięciokrotnie i pożreć cel jednym haustem.
Ghedotti stwierdził, że wabiąc ofiarę światłem istotne jest, aby zwierzę nie wyczuło obecności drapieżnika poza przynętą. Ponadto istnieje wiele sposobów wykorzystania bioluminescencji u różnych gatunków ryb, poza wykorzystaniem jej do zwabienia ofiary, a w większości tych przypadków korzystniejsze jest, jeśli własna luminescencja nie wskazuje na istnienie innych części twoje ciało.
Badanie zostało pierwotnie opublikowane w czasopiśmie Biologia środowiskowa ryb lipca 18, 2023.
