W 1916 roku niemiecki U-boot zatopił handlowy statek morski w barwach aliantów u wybrzeży Antarktydy, gdzieś pomiędzy Wyspą Słonia a Wyspą Deception w Archipelagu Szetlandów Południowych.
Wierzono, że wszystkie dusze na pokładzie statku zaginęły, wraz z ładunkiem żywności i środków medycznych zmierzających na front zachodni. To znaczy, dopóki samotny ocalały nie został odnaleziony jakieś dwa lata później w 1918 roku na bezimiennej wyspie pływowej tuż przy północno-zachodnim wybrzeżu Półwyspu Antarktycznego.
Ocalały przedstawił się jako Edward Allen Oxford, obywatel brytyjskiego imperium. Mimo że minęły dwa lata, twierdził, że był uwięziony na nie więcej niż sześć tygodni na pobliskiej większej wyspie, która, jak twierdził, była ciepła i tropikalna, z obfitą roślinnością i dziką przyrodą.
Ponieważ wyspa, na której został odkryty, była wyspą pływową, nie rozumiano, jak przetrwał tak długo. Niezależnie od tego, żadna taka wyspa nie istniała tak daleko na południu i istniała znaczna rozbieżność czasu między jego rachunkami a rzeczywistością.
Dlatego władze cesarskie uznały Oksford za „szaleńczy” — co było oczywistą konsekwencją okoliczności — i wysłano go do ośrodka rekonwalescencji w Nowej Szkocji, aby wyzdrowieć.
W tej placówce poznał i zakochał się w Mildred Constance Landsmire, tak zwanej „bluebird” lub pielęgniarce z Korpusu Medycznego Armii Kanadyjskiej. Został zwolniony po 18 miesiącach, a oboje pobrali się i przeprowadzili na zachód, aby mieszkać w pobliżu kuzyna z Oksfordu, który prowadził małą farmę mleczną w prowincji Quebec; gdzie Oxford pomagał swojemu kuzynowi w pracach na farmie.
Oxford później podjął pracę jako leśniczy, ponieważ nie miał talentu do rolnictwa i rolnictwa. To życie zawodowe powodowało, że przebywał z dala od swojej ukochanej Mildred przez tygodnie, a czasem nawet miesiące, styl życia, z którym był dobrze zaznajomiony jako marynarka handlowa.
W tym czasie napisał wiele listów do swojej żony, w których wyznawał jej dozgonne oddanie i w których obszernie zapisał swoje wspomnienia z uwięzienia na jego rzekomej tropikalnej wyspie u wybrzeży Antarktydy.
Pomimo oficjalnych zaprzeczeń istnienia takiej anomalii geograficznej w regionie, Oxford trzymał się swojej historii przez całe życie i uważa się, że napisał około dwustu listów do swojej żony, opisując różne aspekty bajecznej krainy, którą rzekomo tam odkrył.
Wiele listów znalezionych niedawno w ich domu w Quebecu opisuje jego życie w obozach tartaku w tym regionie, a także jego żywe wspomnienia z uwięzienia na rzekomej tropikalnej wyspie u wybrzeży Antarktydy w szczegółach.
Ostatecznie oficjalne cesarskie zapisy sprzed ponad stu lat potwierdziły, że Edward Allen Oxford był marynarzem handlowym, że jego statek został storpedowany i że rzeczywiście został odzyskany jakieś dwa lata później bez żadnego racjonalnego wyjaśnienia, w jaki sposób był w stanie przetrwać tak długo w tak trudnym środowisku.
Dziś historia Oksfordu została zapomniana, a to, co cały świat uznał za priorytet w jego historii, to to, że urzędnicy nazwali go „obłąkanym”. Ale nikt nie potrafił wyjaśnić, jak przeżył tak długo bez jedzenia w rzekomo ujemnych temperaturach.
Aby dowiedzieć się więcej o dziwnym przypadku Edwarda Allena Oxforda, przeczytaj ten interesujący artykuł na Zagubione książki/średnie
Ten artykuł został ponownie opublikowany w skrócie od Quatrian Folkways Institute / Medium
