Pod koniec lat pięćdziesiątych bardzo popularny amerykański przyrodnik Ivan Terence Sanderson podzielił się ciekawą relacją o liście, który otrzymał od Alana Makshira, inżyniera stacjonującego na wyspie Shemya na Aleutach podczas II wojny światowej.
Kiedy Alan Makshir i jego załoga otrzymali zadanie zbudowania lądowiska, niechcący zrównali z ziemią kilka wzgórz i odkryli ludzkie kości pod pewnymi warstwami osadowymi. Dotarli do miejsca, które wydawało się być miejscem pochówku niektórych dużych szczątków ludzkich, w tym masywnych czaszek i kości.
Od podstawy do góry jedna czaszka miała 11 cali szerokości i 22 cale długości. Typowa czaszka dorosłego człowieka ma 8 cali długości od tyłu do przodu. Taka masywna czaszka może być tylko własnością gigantycznej osoby.
Zgodnie z oświadczeniem zawartym w liście, w odległej przeszłości giganci mieli drugi rząd zębów i irracjonalne płaskogłowe głowy. W górnej części każdej czaszki znajdował się trepanowany, pięknie wyrzeźbiony otwór.
Majowie z Peru i Indianie Płaskogłowi z Montany zwykli ściskać czaszkę niemowlęcia, aby zmusić ją do rozwinięcia się w wydłużoną formę.
Pan Sanderson szukał dalszych dowodów po otrzymaniu drugiego listu, ale to tylko potwierdziło jego podejrzenia. ten Smithsonian Institute przejął tajemnicze kości, zgodnie z obiema literami.
Pan Sanderson był świadomy, że Smithsonian Institution jest właścicielem kości i był zakłopotany, dlaczego odmawiają upublicznienia swoich ustaleń. „Czy ludzie nie mogą sobie poradzić z przepisywaniem historii?” zastanawiał się.
