Volgens de onderzoekers is muzikaal zand het woestijn- of strandkiezelzuur dat de juiste schurende eigenschappen heeft om een verscheidenheid aan geluiden te maken wanneer het over zichzelf heen beweegt.
Op het eerste gezicht lijkt een strand of duin van muziekzand, ook wel zingend zand of fluitend zand of blafzand genoemd, als elk ander, maar wanneer op dit zand wordt gelopen of aangeraakt of de wind over duinen gaat, produceren ze een vreemd muzikaal geluid dat lijkt van niet van deze wereld te komen. In feite zingt het zand en zendt het muziektonen uit op verschillende noten die kunnen variëren van hoge sopraan tot lage bassen, vooral wanneer het langzaam door de vingers wordt gezeefd.
Er zijn verschillende plaatsen over de hele wereld zoals de duinen van Altyn-Emel National Park, Kazachstan; de Kelso-duinen van Californië; Dunhuang-duinen van China; Kotogahama-strand van Japan; Whitehaven-strand van Australië; het strand van het eiland Eigg, Schotland; etc. waar dit soort muzikaal zand kan worden gevonden.
Het 'zingende zand', hun Gaelic naam is Camas Sgiotaig, is een mysterie dat vaak is onderzocht. Wetenschappers geloven dat muziek voortkomt uit de structuur van het zand. Ze bestaan uit minuscule korrels van het minerale kwarts, die de zee tot een ronde vorm heeft vermalen. Elk graan is omgeven door een minuscule luchtzak en de wrijving tussen het graan en de lucht veroorzaakt een trilling die de muzieknoot creëert.
De toon varieert afhankelijk van de hoeveelheid vocht in de atmosfeer en de hoeveelheid druk die wordt uitgeoefend. Gewoonlijk waren er geen stof of vreemde voorwerpen in het muziekzand te vinden, maar bepaalde experimenten in het laboratorium hebben aangetoond dat zelfs een minuut snufje bloem de trillingen een halt toeroept en het eigenaardige geluid ophoudt.
Het mysterie waarom het zand zingt lijkt te zijn opgelost, maar waarom zijn ze zo vaak beschikbaar op bepaalde plaatsen, is een vraag waarop nog steeds geen bevredigend antwoord is.
