Inheemse Winnebago- of Ho-Chunk-mensen hebben het sinds het begin van de jaren 1830 over een "verzonken dorp van rotstipi's" onder Rock Lake, toen de eerste pioniers in de zuidelijke regio van Wisconsin kwamen tussen - wat nu is - Milwaukee en de hoofdstad in Madison.
Totdat twee eendenjagers aan het begin van de twintigste eeuw over de rand van hun boot gluurden tijdens een waterzuiverende droogte, werd hun legende verworpen als eenvoudige Indiase fictie.
Ze zagen een grote piramidale structuur, donker en enorm, in de diepten van Rock Lake. Sindsdien is de begraven constructie gehuld in onenigheid vanwege het verslechterende zicht onder de grond, geholpen door vervuiling.
Dr. Fayette Morgan, een plaatselijke tandarts en vroege burgerpiloot in Wisconsin, was de eerste persoon die Rock Lake van bovenaf zag op 11 april 1936. Hij zag de donkere vormen van twee rechthoekige structuren op de bodem van het meer nabij het midden van de open cockpit van zijn slungelige tweedekker cirkelend op 500 voet.
Hij maakte meerdere passen en zag hun regelmatige proporties en enorme afmetingen, waarvan hij dacht dat ze meer dan 100 voet per stuk waren. Dr. Morgan landde om bij te tanken en rende naar huis voor zijn camera, en vloog toen onmiddellijk weg om de gezonken voorwerpen op film vast te leggen. De verzonken monumenten van het meer waren vervaagd in het late middaglicht tegen de tijd dat hij eroverheen terugkeerde.
Daaropvolgende en herhaalde pogingen om ze vanuit de lucht te fotograferen of zelfs te herontdekken mislukten tot 1940 toen ze opnieuw werden ontdekt door een lokale piloot, Armand Vandre, en zijn achterste cockpitwaarnemer, Elmer Wollin.
Maar toen hun eenmotorige vliegtuig op minder dan duizend voet over de zuidkant van het meer landde, werden ze verrast door een totaal ander gezicht. Een massieve, perfect gecentreerde driehoekige structuur die recht naar het noorden wijst, lag onder hen, onder minder dan zes meter water. Een paar zwarte cirkels stonden naast elkaar richting de top.
Onder het oppervlak van Rock Lake zijn minstens tien bouwwerken te vinden. Huidduikers en sonar hebben er twee in kaart gebracht en gefotografeerd. Nr. 1, genaamd Limnatis Pyramid, heeft een basisbreedte van 60 voet, een lengte van 100 voet en een hoogte van 18 voet, hoewel slechts ongeveer 10 voet ervan boven de slibrijke modder uitsteekt.
Het is een afgeknotte piramide die grotendeels is gemaakt van bolvormige, zwarte stenen. De stenen op de afgeknotte bovenkant zijn vierkant. Het is mogelijk om de overblijfselen van gipsbekleding te zien. De lengte van elk van de gelijke zijden van de delta werd door Vandre en Wollin geschat op 300 voet. Een klein, smal begraven eiland, misschien 1,500 voet lang en 400 voet breed, lag ten noordoosten van de driehoek.
Nog verrassender was een recht pad dat onder water liep van de zuidelijke oever naar het hoogtepunt van de begraven delta. Toen Frank Joseph de observatie vertelde aan Lloyd Hornbostel, een plaatselijke geoloog, dacht hij dat de lijn de overblijfselen waren van een groot stenen kanaal dat Rock Lake verbond met Aztalan, vijf kilometer verderop.
Aztalan is momenteel een archeologisch park van 21 hectare met een muur die gedeeltelijk de piramides van de zon en de maan omsluit, twee tempelheuvels van klei. Het ceremoniële centrum was tijdens zijn hoogtijdagen aan het einde van de 13e eeuw twee keer zo groot. Daarna had het drie cirkelvormige muren met wachttorens die een drietal piramidale grondwerken omsloten met daarop houten heiligdommen.
Aztalan behoorde tot de Boven-Mississippiaanse cultuur, die in zijn laatste fase in het hele Amerikaanse middenwesten en in het zuiden bloeide, beginnend rond 1,100 na Christus, terwijl koolstofdateringsexperimenten de oudst bekende wortels ervan in de 3e eeuw voor Christus aangaven.
De bevolking bereikte een piek van 20,000 mensen, die aan beide zijden van de muren woonden. Ze werden geleid door astronoom-priesters die hun piramiden correct uitlijnden voor de berekening van verschillende astronomische gebeurtenissen zoals de winterzonnewende, maanstanden en Venus-locaties.
Rond het jaar 1320 staken de Aztalaners op mysterieuze wijze hun stad in brand en lieten de door vlammen overspoelde muren achter. Ze trokken zich ver naar het zuiden terug, volgens de nog bestaande mondelinge overlevering van Winnebago. Hun uittocht viel toevallig samen met de abrupte ontwikkeling van de Azteekse staat in de Vallei van Mexico.
“De vondst van verzonken gebouwen daar zou een veel grotere kunnen voorspellen die zal komen wanneer we eindelijk onze studie in de zee richten en de diepte ervan aftasten voor de verloren bron van de terrestrische beschaving - Atlantis."
Rock Lake is opmerkelijk vanwege zijn begraven stenen structuren - piramidale grafheuvels van mannen die van 3000 voor Christus tot 1200 voor Christus in de kopermijnen van het Upper Peninsula van Michigan werkten. De mijnen zijn hoogstwaarschijnlijk gegraven en gecontroleerd door Atlantische ingenieurs, daarom bevatten volgens Frank Joseph in ieder geval enkele van de onderwatergraven de botten van Atlantische arbeiders.
