De 'volledig unieke', wolfachtige Tasmaanse tijgers die op het eiland Tasmanië leefden voordat ze in 1936 uitstierven, hebben mogelijk veel langer in de wildernis overleefd dan eerder werd gedacht, suggereert onderzoek. Er is ook een kleine kans dat ze nog steeds in leven zijn, zeggen experts.
Tasmaanse tijgers, ook bekend als thylacines (Thylacinus cynocephalus) waren vleesetende buideldieren met kenmerkende strepen op hun onderrug. De soort werd oorspronkelijk in heel Australië gevonden, maar verdween ongeveer 3,000 jaar geleden van het vasteland als gevolg van menselijke vervolging. Het bleef bestaan op het eiland Tasmanië totdat een premie van de regering, geïntroduceerd door de eerste Europese kolonisten in de jaren 1880, de bevolking vernietigde en de soort met uitsterven bedreigde.
"De thylacine was volkomen uniek onder levende buideldieren", zegt Andrew Pask, een professor in epigenetica aan de Universiteit van Melbourne in Australië. "Het had niet alleen zijn iconische wolfachtige uiterlijk, maar het was ook ons enige toproofdier van het buideldier. Apex-predatoren vormen uiterst belangrijke onderdelen van de voedselketen en zijn vaak verantwoordelijk voor het stabiliseren van ecosystemen.”
De laatst bekende thylacine stierf in gevangenschap in de Hobart Zoo in Tasmanië op 7 september 1936. Het is een van de weinige diersoorten waarvan een exacte datum van uitsterven bekend is, volgens de Thylacine Integrated Genomic Restoration Research (TIGRR) laboratorium, dat wordt geleid door Pask en tot doel heeft Tasmaanse tijgers uit de dood terug te halen.
Maar nu zeggen wetenschappers dat thylacines waarschijnlijk tot de jaren tachtig in het wild hebben overleefd, met een "kleine kans" dat ze zich vandaag nog ergens kunnen verbergen. In een studie gepubliceerd op 1980 maart 18 in het tijdschrift Wetenschap van de totale omgeving, bestudeerden onderzoekers vanaf 1,237 meer dan 1910 gemelde thylacine-waarnemingen in Tasmanië.
Het team schatte de betrouwbaarheid van deze rapporten en waar thylacines na 1936 hadden kunnen blijven bestaan. "We gebruikten een nieuwe benadering om het geografische patroon van zijn achteruitgang in Tasmanië in kaart te brengen en om de uitstervingsdatum te schatten na rekening te hebben gehouden met de vele onzekerheden," zei Barry Brook, een professor in ecologische duurzaamheid aan de Universiteit van Tasmanië en hoofdauteur van de studie.
Thylacines hebben mogelijk tot eind jaren tachtig of negentig in afgelegen gebieden overleefd, met de vroegste datum voor uitsterven in het midden van de jaren vijftig, suggereren de onderzoekers. De wetenschappers stellen dat er nog steeds een paar Tasmaanse tijgers kunnen leven in de zuidwestelijke wildernis van de staat.
Maar anderen zijn sceptisch. "Er is geen bewijs om een van de waarnemingen te bevestigen," zei Pask. “Een ding dat zo interessant is aan de thylacine, is hoe het is geëvolueerd om zoveel op een wolf te lijken en zo anders te zijn dan andere buideldieren. Hierdoor is het erg moeilijk om op afstand het verschil te zien tussen een thylacine en een hond en dit is waarschijnlijk de reden waarom we nog steeds zoveel waarnemingen hebben ondanks dat we nooit een dood dier of een eenduidige foto hebben gevonden.”
Als thylacines lang in het wild hadden overleefd, zou iemand een dood dier zijn tegengekomen, zei Pask. Desalniettemin "zou het in deze tijd (in 1936) mogelijk zijn dat sommige dieren in het wild bleven bestaan", zei Pask. "Als er overlevenden waren, waren er maar heel weinig."
Terwijl sommige mensen zoeken naar overlevende Tasmaanse tijgers, willen Pask en zijn collega's de soort nieuw leven inblazen. "Omdat de thylacine een recente uitstervingsgebeurtenis is, hebben we goede monsters en DNA van voldoende kwaliteit om dit grondig te doen," zei Pask. "De thylacine was ook een door de mens veroorzaakte uitsterving, geen natuurlijke, en belangrijker nog, het ecosysteem waarin het leefde, bestaat nog steeds, waardoor er een plek is om naar terug te gaan."
De-extinctie is controversieel en blijft volgens het National Museum of Australia uiterst complex en kostbaar. Degenen die voorstander zijn van het doen herleven van thylacines zeggen dat de dieren de inspanningen voor natuurbehoud kunnen stimuleren. "De thylacine zou zeker helpen om het ecosysteem in Tasmanië weer in evenwicht te brengen," zei Pask. "Bovendien zullen de belangrijkste technologieën en middelen die zijn gecreëerd in het thylacine-de-extinctieproject op dit moment van cruciaal belang zijn om onze bestaande bedreigde en bedreigde buideldiersoorten te helpen behouden en behouden."
Degenen die ertegen zijn, zeggen echter dat de-extinctie afleidt van het voorkomen van nieuwere uitstervingen en dat een nieuw leven ingeblazen thylacinepopulatie zichzelf niet zou kunnen onderhouden. "Er is simpelweg geen vooruitzicht op het herscheppen van een voldoende monster van genetisch diverse individuele thylacines die zouden kunnen overleven en blijven bestaan als ze eenmaal zijn vrijgelaten", zegt Corey Bradshaw, professor in globale ecologie aan de Flinders University.
