De aarde is een steeds evoluerende planeet waar nog zoveel over onbekend is. Met de vooruitgang in technologie ontdekken we veel verborgen mysteries. Een internationaal team van onderzoekers analyseerde een zeldzame diamant, waarvan werd aangenomen dat deze was gevormd op een diepte van ongeveer 410 kilometer onder Botswana.
De studie, gepubliceerd in het tijdschrift Nature Geoscience, onthulde dat het gebied tussen de bovenste en onderste mantel van onze planeet misschien niet zo solide is als we ooit dachten.
De grens tussen de boven- en ondermantel van onze planeet - een gebied dat bekend staat als de overgangszone, die honderden kilometers in het binnenste van de aarde reikt - bevat veel meer vastgehouden water en koolstofdioxide dan eerder werd gedacht.
Het onderzoek kan verstrekkende gevolgen hebben voor ons begrip van de watercyclus van de aarde en hoe deze zich de afgelopen 4.5 miljard jaar heeft ontwikkeld tot de oceanische wereld die we vandaag kennen.
Frank Brenker, onderzoeker aan het Instituut voor Geowetenschappen aan de Goethe Universiteit in Frankfurt en zijn team toonden aan dat de overgangszone geen droge spons is, maar aanzienlijke hoeveelheden water bevat. Volgens Brenker "brengt dit ons ook een stap dichter bij Jules Verne's idee van een oceaan in de aarde."
Hoewel dit uitgestrekte reservoir waarschijnlijk een donkere brij van sediment en waterhoudend gesteente is – en bij bijna onvoorstelbare drukken – kan het een buitengewoon (misschien wel 's werelds grootste) totale volume hebben.
"Deze sedimenten kunnen grote hoeveelheden water en CO2 bevatten", zei Branker. "Maar tot nu toe was het onduidelijk hoeveel er in de overgangszone terechtkomt in de vorm van stabielere, waterhoudende mineralen en carbonaten - en daarom was het ook onduidelijk of daar echt grote hoeveelheden water worden opgeslagen."
Volgens de verklaring zou de overgangszone alleen al tot zes keer de hoeveelheid water kunnen bevatten die in alle oceanen van de aarde samen wordt gevonden.
De bestudeerde diamant is afkomstig van een locatie in de aardmantel waar ringwoodiet - een element dat zich alleen ontwikkelt bij hoge drukken en temperaturen in de aardmantel en toch redelijk goed water kan opslaan - overvloedig aanwezig is. The smoking gun voor de onderzoekers: de bestudeerde diamant bevatte ringwoodiet, en dus ook water.
Na onderzoek van een vergelijkbare diamant in 2014 gingen wetenschappers ervan uit dat de overgangszone van de aarde veel water bevatte, maar de nieuwste gegevens ondersteunen de theorie.
"Als je maar één monster hebt, zou het gewoon een lokaal waterhoudend gebied kunnen zijn," vertelde Suzette Timmerman, een mantelgeochemicus en postdoctoraal onderzoeker aan de Universiteit van Alberta, die niet betrokken was bij het onderzoek, aan Scientific American, "terwijl we nu hebben het tweede monster, we kunnen al zien dat het niet slechts een enkele gebeurtenis is.
Vergeet tenslotte niet dat oceanen ongeveer 70 procent van het aardoppervlak bedekken, dus het zou niet moeten verbazen dat als het op verkenning aankomt, we nog maar net aan de oppervlakte zijn. Tot nu toe hebben menselijke ogen slechts ongeveer 5 procent van de oceaanbodem gezien, wat betekent dat 95 procent nog onontgonnen is. Stel je voor hoeveel mysterieuze dingen deze ondergrondse oceaan er eigenlijk in zou kunnen herbergen.
Er is zoveel dat we nog moeten ontdekken over onze eigen planeet. De ontdekking heeft belangrijke implicaties voor ons begrip van de watercyclus van de aarde en de oorsprong van het leven op onze planeet. We kijken uit naar toekomstig onderzoek over dit onderwerp dat ongetwijfeld meer licht zal werpen op deze intrigerende ontdekking.
Het onderzoek dat oorspronkelijk is gepubliceerd in Natuur Geowetenschappen op 26 september 2022.
