Een team van archeologen van de universiteiten van Chester en Manchester heeft ontdekkingen gedaan die een nieuw licht werpen op de gemeenschappen die Groot-Brittannië bewoonden na het einde van de laatste ijstijd.
Opgravingen die door het team zijn uitgevoerd op een locatie in Noord-Yorkshire hebben de uitzonderlijk goed bewaarde overblijfselen blootgelegd van een kleine nederzetting die ongeveer tien en een half duizend jaar geleden werd bewoond door groepen jager-verzamelaars. Onder de vondsten die het team vond, waren de botten van dieren waarop mensen jaagden, gereedschappen en wapens gemaakt van bot, gewei en steen, en zeldzame sporen van houtbewerking.
De vindplaats nabij Scarborough lag oorspronkelijk aan de oever van een eiland in een oud meer en dateert uit het Mesolithicum, oftewel de 'Midden-Steentijd'-periode. Gedurende duizenden jaren vulde het meer zich langzaam met dikke turfafzettingen, die de plek geleidelijk bedolven en in stand hielden.
Dr. Nick Overton van de Universiteit van Manchester zei: “Het is zo zeldzaam om zo oud materiaal in zo'n goede staat te vinden. Het Mesolithicum in Groot-Brittannië was vóór de introductie van aardewerk of metalen, dus het vinden van organische overblijfselen zoals bot, gewei en hout, die meestal niet bewaard zijn gebleven, is ongelooflijk belangrijk om ons te helpen het leven van mensen te reconstrueren.
Analyse van de vondsten stelt het team in staat om meer te leren en te veranderen wat eerder is begrepen over deze vroege prehistorische gemeenschappen. De botten laten zien dat mensen op een breed scala aan dieren jaagden in een aantal verschillende habitats rond het meer, waaronder grote zoogdieren zoals elanden en edelherten, kleinere zoogdieren zoals bevers en watervogels. De lichamen van opgejaagde dieren werden afgeslacht en delen ervan werden opzettelijk in de wetlands op het eiland gestort.
Het team ontdekte ook dat sommige van de jachtwapens gemaakt van dierlijk bot en gewei waren versierd en uit elkaar waren gehaald voordat ze op de kust van het eiland werden gedeponeerd. Dit toont volgens hen aan dat Mesolithische mensen strikte regels hadden over hoe de overblijfselen van dieren en voorwerpen die werden gebruikt om hen te doden, werden verwijderd.
Volgens Dr. Amy Gray Jones van de Universiteit van Chester: “Mensen denken vaak aan prehistorische jagers-verzamelaars die op de rand van de hongerdood leefden, van plaats naar plaats trokken in een eindeloze zoektocht naar voedsel, en dat mensen pas met de introductie van landbouw een meer vaste en stabiele levensstijl leidden.
"Maar hier hebben we mensen die een rijk netwerk van sites en habitats bewonen, de tijd nemen om objecten te versieren en zorg dragen voor de manier waarop ze dierlijke resten en belangrijke artefacten weggooien. Dit zijn geen mensen die worstelden om te overleven. Het waren mensen die vertrouwen hadden in hun begrip van dit landschap en van het gedrag en de leefgebieden van de verschillende diersoorten die daar leefden.”
Het team hoopt dat toekomstig onderzoek op deze locatie en op andere locaties in het gebied een nieuw licht zal blijven werpen op de relatie van mensen met het milieu. Analyse van turfafzettingen rond de site laat al zien dat dit een ongelooflijk biodivers landschap was, rijk aan planten en dieren, en naarmate het werk vordert, hoopt het team erachter te komen welke effecten mensen op deze omgeving hebben gehad.
"We weten uit onderzoek dat op andere locaties rond het meer is uitgevoerd, dat deze menselijke gemeenschappen opzettelijk wilde plantengemeenschappen beheerden en manipuleerden. Naarmate we meer werk op deze site doen, hopen we in meer detail te laten zien hoe mensen de samenstelling van deze omgeving duizenden jaren vóór de introductie van landbouw in Groot-Brittannië veranderden. zegt dr. Barry Taylor.
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd door de Universiteit van Chester onder een Creative Commons-licentie. Lees de originele artikel.
