Wetenschappers hebben lang geloofd dat de maan werd gevormd uit het puin dat achterbleef nadat een planeet ter grootte van Mars genaamd Theia (ook bekend als "Thea") met de aarde in botsing kwam. Deze catastrofale gebeurtenis wordt algemeen aanvaard als de belangrijkste verklaring voor hoe de aarde aan zijn satelliet kwam, maar er is nog steeds veel dat we niet weten over dit dynamische moment in de geschiedenis van onze planeet.
Toen Apollo-astronauten het maanoppervlak verkenden, vonden ze verschillende vreemde rotsen die niet op hun plaats leken. Deze hoekige fragmenten staan bekend als "blue-loop"-rotsen vanwege hun kenmerkende blauwgroene kleur en lusvormig uiterlijk wanneer ze onder vergroting worden bekeken.
Deze eigenaardige rotsen werden voor het eerst op de maan ontdekt door astronauten tijdens de Apollo 14-missie in 1971. Sindsdien hebben wetenschappers soortgelijke exemplaren geïdentificeerd op verschillende andere locaties op de maan. Maar wat ze precies zijn en waar ze vandaan komen, is een raadsel gebleven.
In januari 2019 deden wetenschappers in Australië een schokkende ontdekking, waaruit bleek dat een stuk steen dat werd meegebracht door de bemanning van de Apollo 14-maanlandingen eigenlijk afkomstig was van de aarde.
De wetenschappers verklaarden in een artikel gepubliceerd in het tijdschrift Earth and Planetary Science Letters dat de rots mogelijk deel uitmaakte van puin dat vanaf de aarde naar de maan werd geslingerd als gevolg van een asteroïde die miljarden jaren geleden met onze planeet was neergestort.
De kiezelstenen werden verzameld tijdens de Apollo 14-missie, die in 1971 werd gelanceerd en de derde ruimtemissie was die met succes op de maan landde. Alan Shepard, Stuart Roosa en Edgar Mitchell brachten vele dagen door in een baan om de maan om wetenschappelijke experimenten en observaties uit te voeren, terwijl Shepard en Mitchell deelnamen aan een 33 uur durende ruimtewandeling op het maanoppervlak.
Bovendien keerden de astronauten terug met ongeveer 42 kg stenen. Deze verzameling maanafval heeft ons een schat aan informatie opgeleverd over de samenstelling en evolutie van de maan.
Recent onderzoek van enkele van deze elementen heeft echter uitgewezen dat ten minste één van de door Shepard en Mitchell verzamelde maanrotsen op aarde kan zijn ontstaan.
Volgens professor Alexander Nemchin van de Curtin University's School of Earth and Planetary Sciences in West-Australië, lijkt de samenstelling van een van de rotsen van de maan enorm op graniet, met aanzienlijke hoeveelheden kwarts erin. Hoewel kwarts veel voorkomt op aarde, is het ongelooflijk moeilijk om het op de maan te ontdekken.
Verder onderzochten de wetenschappers het zirkoon in het gesteente, een mineraal dat behoort tot een groep neo-silicaten die zowel op aarde als op de maan aanwezig zijn. Ze merkten op dat de zirkoon die in de rots is geïdentificeerd, overeenkomt met aardse vormen, maar niet met iets dat eerder in maanmateriaal is gedetecteerd. De wetenschappers ontdekten dat het gesteente zich ontwikkelde in een oxiderende omgeving, wat zeer zeldzaam zou zijn op de maan.
Volgens Nemchin leveren deze waarnemingen een belangrijk bewijs dat het gesteente niet op de maan is gemaakt, maar eerder van de aarde afkomstig is. Hij sloot niet uit dat het gesteente zich ontwikkelde onder tijdelijk identieke omstandigheden op de maan, maar hij concludeerde dat dit buitengewoon onwaarschijnlijk was.
In plaats daarvan stelden de onderzoekers een andere mogelijkheid voor. Ze veronderstelden dat de rots na zijn ontstaan naar de maan was overgebracht, mogelijk als gevolg van een asteroïde-inslag met de aarde miljarden jaren geleden.
Volgens dit idee botste de asteroïde miljarden jaren geleden met de aarde, waarbij puin en rotsblokken in een baan om de aarde kwamen, waarvan sommige op de maan landden.
Dit idee zou verklaren waarom het gesteente een chemische samenstelling leek te hebben die compatibel was met de aardse planetaire omstandigheden in plaats van met de planetaire omstandigheden op de maan. Het komt ook overeen met overtuigingen over het soort bombardement dat de aarde miljarden jaren geleden veranderde.
Volgens veel experts hebben asteroïden en meteorieten de aarde tijdens de vroege ontwikkelingsfasen getroffen, waardoor het oppervlak ernstig is verstoord.
Verder wordt aangenomen dat de maan in deze periode minstens drie keer dichter bij de aarde stond, waardoor het zeer goed mogelijk is dat de maan ook werd getroffen door rondvliegend puin als gevolg van deze botsingen.
Als dit idee klopt, is de rots die door de bemanning van Apollo 14 is teruggegeven een van de oudste terrestrische rotsen die ooit zijn ontdekt. Zirkoonanalyse plaatste de leeftijd van het gesteente op ongeveer 4 miljard jaar, waardoor het iets jonger is dan het zirkoonkristal dat in West-Australië wordt gevonden als de oudste bekende aardrots.
Deze oude stenen lijken misschien kleine, onopvallende rotsblokken, maar ze hebben het potentieel om onze kennis van de vroege bestaansfasen van de aarde te veranderen.
Hierboven was dit een algemeen beeld van de reguliere wetenschap. Maar er is een buitengewone vangst in deze ontdekking. Volgens sommige theoretici bereikte de steen het maanoppervlak niet op natuurlijke wijze, maar op een kunstmatige manier. Ze beweren dit, gelovend in de... Siluurhypothese.
De Silurische hypothese brengt in feite over dat mensen niet de eerste bewuste levensvormen zijn die op onze planeet zijn geëvolueerd en dat als er 100 miljoen jaar geleden antecedenten waren, vrijwel al het bewijs ervan inmiddels verloren zou zijn gegaan.
Ter verduidelijking, natuurkundige en co-auteur van onderzoek Adam Frank verklaarde in een stuk over de Atlantische Oceaan: "Het komt niet vaak voor dat je een paper publiceert met een hypothese die je niet ondersteunt." Met andere woorden, ze geloven niet in het bestaan van een oude beschaving van Time Lords en Lizard People. In plaats daarvan is hun doel om erachter te komen hoe we bewijs van oude beschavingen op verre planeten kunnen vinden.
Het lijkt misschien logisch dat we getuige zouden zijn van een dergelijke beschaving - dinosauriërs bestonden immers 100 miljoen jaar geleden, en we weten dit omdat hun fossielen zijn ontdekt. Toch waren ze er al meer dan 150 miljoen jaar.
Dat is belangrijk, want het gaat er niet alleen om hoe oud of hoe breed de ruïnes van deze denkbeeldige beschaving zouden zijn. Het gaat er ook om hoe lang het al bestaat. De mensheid heeft zich in een verbazingwekkend korte tijd over de hele wereld uitgebreid - ongeveer 100,000 jaar.
Als een andere soort hetzelfde zou doen, zouden onze kansen om het in het geologische record te vinden veel kleiner zijn. Het onderzoek van Frank en zijn co-auteur van de klimatoloog Gavin Schmidt heeft tot doel manieren te vinden om diepgewortelde beschavingen op te sporen.
Dus, zouden die theoretici gelijk hebben? Is het mogelijk dat bijna 4 miljard jaar geleden een geavanceerde beschaving zoals wij op deze planeet gedijde en ze het maanoppervlak konden beïnvloeden. We weten dat de aarde naar schatting 4.54 miljard jaar oud is, maar dit is slechts een schatting, niemand kan precies concluderen wanneer de aarde is geschapen en van hoeveel beschavingen ze daadwerkelijk getuige is geweest in haar eigen geschiedenis.
