Ongeveer 2,000 jaar geleden ontwikkelde zich een oude samenleving rond een agrarische economie die maïs, pompoen, yucca en andere gewassen omvatte in een kustgebied van Peru dat minder dan 4 millimeter regen per jaar ontvangt. Hun nalatenschap, bekend als de Nazca, is tegenwoordig het best bekend bij de wereld door de Nazca-lijnen, oude geogliefen in de woestijn die variëren van eenvoudige lijnen tot afbeeldingen van apen, vissen, hagedissen en vele andere intrigerende figuren.
Hoewel de geaccepteerde theorie is dat de lijnen om religieuze redenen zijn gebouwd, was de verfijnde architectuur van ondergrondse aquaducten van de Nazca's de vitale kracht die hun hele samenleving in stand hield. Het systeem maakte gebruik van natuurlijk bestaande ondergrondse reservoirs aan de voet van het Nazca-gebergte en leidde het water via een reeks horizontale tunnels naar de zee. Er waren tientallen, zo niet honderden, spiraalvormige putten bekend als puquios, die op het oppervlak van deze ondergrondse aquaducten stippelden.
Van 1000 voor Christus tot 750 na Christus heerste het Nazca-volk over de regio. De oorsprong van de formatie van de aquaducten was al tientallen jaren een mysterie, maar volgens een essay gepubliceerd door Rosa Lasaponara van het Institute of Methodologies for Environmental Analysis in Italië, had haar team het mysterie opgelost.
De wetenschappers gebruikten satellietfotografie om de puquios uiteindelijk te identificeren als 'een complex hydraulisch systeem dat is gebouwd om water uit ondergrondse watervoerende lagen te halen'. Rosa Lasaponara gelooft dat haar ontdekking verklaart hoe de oorspronkelijke Nazca-bevolking in een waterrijke omgeving kon bestaan. Bovendien overleefden ze niet alleen, maar ontwikkelden ze ook landbouw.
De puquios bevinden zich in hetzelfde gebied als de bekende Nazca-lijnen en de betekenis van deze oude gaten is uitgebreid betwist. Sommige historici en archeologen speculeerden dat ze deel uitmaakten van een geavanceerd irrigatiesysteem. Anderen speculeerden dat dit ceremoniële graven waren.
Veel experts waren verbijsterd over hoe de inheemse bewoners van Nazca konden gedijen in een omgeving waar droogte jarenlang kan aanhouden.
Lasaponara en haar team konden beter begrijpen hoe de puquio's verspreid waren over de Nazca-regio en waar ze liepen in relatie tot aangrenzende dorpen - die tot nu toe eenvoudiger zijn - door satellietfotografie te gebruiken.
"Wat nu duidelijk is, is dat het puquio-systeem aanzienlijk geavanceerder moest zijn dan het nu lijkt", Lasaponara voegt eraan toe. "Door het hele jaar door gebruik te maken van een onbeperkte watervoorziening, heeft het puquio-systeem bijgedragen aan de extensieve landbouw in een van de droogste regio's ter wereld."
De oorsprong van de puquios is een mysterie gebleven voor geleerden, aangezien standaard koolstofdateringsprocedures niet op de tunnels konden worden gebruikt. Ook lieten de Nazca geen hints achter over waar ze vandaan kwamen. Met de opmerkelijke uitzondering van de Maya's, hadden ze, net als veel andere Zuid-Amerikaanse culturen, geen schrift.
"De oprichting van de puquios vereiste de toepassing van zeer geavanceerde technologie", Lasaponara legt uit. De architecten van de puquios hadden niet alleen een grondige kennis nodig van de geologie van het gebied en de seizoensgebonden veranderingen in de beschikbaarheid van water, maar het onderhoud van de kanalen was een technische moeilijkheid vanwege hun verdeling over tektonische fouten.
"Wat echt verbazingwekkend is, is de enorme hoeveelheid arbeid, planning en samenwerking die nodig is voor hun creatie en doorlopend onderhoud", zegt Lasaponara.
Dat betekende een constante, constante watervoorziening voor generaties in een regio die een van de droogste ter wereld is. Het meest ambitieuze hydraulische project in het Nazca-gebied stelde het hele jaar door water beschikbaar, niet alleen voor landbouw en irrigatie, maar ook voor huishoudelijke behoeften.
Het gebied van de Nazca-regio is al vele decennia onderzocht, maar het biedt nog steeds veel verrassingen. Een paar jaar geleden kwam David Jonson, een voormalig leraar, cameraman en onafhankelijk onderzoeker uit Poughkeepsie, New York, met zijn eigen idee over de Nazca-geogliefen. Hij stelt dat de patronen dienen als kaarten en wijzen op ondergrondse waterstromen die het puquios-systeem voeden.
Hij bestudeert de beroemde Nazca-lijnendeken, die ongeveer 280 vierkante mijl beslaat, sinds het begin van de jaren negentig (1990 vierkante kilometer). Jonson bracht vele weken door in de kustvlakte van Peru om de lijnen te onderzoeken, die als een van 's werelds grootste mysteries worden beschouwd.
De "Mysterieuze gaten van Peru," volgens de onderzoeker zijn ze zeker voorbestemd om een geweldige illustratie te worden van het technische en creatieve vermogen van een oud volk dat vanuit het Middellandse Zeegebied naar Zuid-Amerika wordt getransporteerd. Hij stelt dat "de immigranten enige tijd na aankomst, mogelijk uit noodzaak, een eenvoudig, goedkoop, niet-arbeidsintensief wateropvang- en filtersysteem hadden gebouwd."
