Een team van archeologen heeft de oudst bekende dierenbegraafplaats ontdekt - een bijna 2,000 jaar oude begraafplaats vol met geliefde dieren, waaronder de overblijfselen van katten en apen die nog steeds halsbanden dragen die zijn geregen met schelp-, glas- en stenen kralen, bij de haven van Berenice aan de kust van de Rode Zee van Egypte tien jaar geleden.
Het hoofd van het onderzoek, Marta Osypińska, een zoöarcheoloog van de Poolse Academie van Wetenschappen in Warschau, legt uit dat hoewel de oude Egyptenaren dieren mummificeerden om de goden te eren, het in dit geval een ongewone plaats is omdat, in tegenstelling tot andere begraafplaatsen waar de dieren waren omgekomen van de honger of een gebroken nek, in dit geval is er geen mummie en zijn er geen tekenen gevonden dat de dieren zijn gestorven door een vorm van menselijk geweld, waardoor ze denken dat het huisdieren waren.
"Er zijn oude, zieke en misvormde dieren die door iemand gevoed en verzorgd moesten worden", Osypińska legt uit aan WordsSideKick.com. Het waren geen dieren die functioneel waren voor het werk, maar aandacht nodig hadden. “De meeste dieren werden heel zorgvuldig begraven. De dieren worden in een slaaphouding geplaatst – soms gewikkeld in een deken, soms bedekt met borden” zij voegt toe.
In één geval werd een makaak begraven met drie kittens, een grasmand, doek, vaatfragmenten (waarvan één een jong biggetje bedekte) en "twee zeer mooie schelpen uit de Indische Oceaan, gestapeld tegen zijn kop," zei Osypińska. "Dus we denken dat de dieren in Berenice geen offers aan de goden waren, maar gewoon huisdieren."
Gedateerd in de eerste en tweede eeuw na Christus tijdens de vroeg-Romeinse periode van Egypte, ontdekten archeologen de dierenbegraafplaats per ongeluk. Volgens dit wetenschappelijke medium hebben onderzoekers jarenlang de buitenwijken van Berenice opgegraven omdat er een oude vuilnisbelt vol afval uit de Egyptische samenleving ligt. In 2011 begon het team met het vinden van resten van kleine dieren in één gebied, dus kwamen ze in Osypińska terecht vanwege haar specialiteit in zoöarcheologie.
“Het bleken tientallen kattenskeletten te zijn”, ze zei. Van de 585 dieren die ze hebben opgegraven, waren er 536 katten, 32 honden, 15 apen, een vos en een valk. Geen van de dieren werd gemummificeerd, maar sommige werden in geïmproviseerde doodskisten geplaatst. Bijvoorbeeld een grote hond "werd gewikkeld in een mat van palmbladeren en iemand had zorgvuldig twee helften van een groot vat (amfora) op zijn lichaam geplaatst," net als een sarcofaag, zei Osypińska.
Net als sommige huisdieren tegenwoordig, hebben deze dieren mogelijk voor hun eigenaren gewerkt, zei Osypińska. Katten kunnen bijvoorbeeld muizen zijn geweest en de honden hadden kunnen helpen bij het bewaken en jagen. Maar een paar van de dieren waren misvormd, wat betekent dat ze waarschijnlijk niet konden rennen. "Iemand voedde en hield zo'n 'nutteloze' kat," zei Osypińska. Haar team vond ook honden, sommige bijna tandeloos, die de hoge leeftijd bereikten, en drie "speelgoedhonden", kleiner dan katten, die waarschijnlijk te klein waren om te werken.
Het belang dat ze in die tijd aan dieren gaven, wordt gegeven omdat veel van hen waren omwikkeld met fijne stoffen of keramische stukken die een soort sarcofaag vormden. De katten, die goed waren voor 90% van de totale overblijfselen, droegen ijzeren halsbanden of kettingen met kralen, “soms heel kostbaar en exclusief”, zei Osypińska. Een ostracon, een stuk keramiek met tekst — zoals een "antieke sms" - gevonden op de site had een briefje van toen enkele huiskatten nog leefden, waarin een eigenaar werd verteld zich geen zorgen te maken over de katten, omdat iemand anders voor hen zorgde, voegde ze eraan toe.
Kortom, de nieuwe studie, gebaseerd op de ontdekkingen in Berenice, maakt het mogelijk om de dominante stellingen in het wetenschappelijke discours over de relatie tussen mens en dier in de oudheid op de proef te stellen, aangezien er tal van sterke archeologische, veterinaire en tekstuele bewijzen zijn die duidelijk aangeven dat mensen die hier bijna tweeduizend jaar geleden woonden, zorgden voor niet-utilitaire dieren op een vergelijkbare manier als vandaag, een relatie waarin de dieren emotioneel gezelschap hadden kunnen bieden.
