Het tempelcomplex van de zonnegod Ra in Heliopolis wordt geassocieerd met de naam van de oude Egyptische architect Imhotep. Zijn belangrijkste symbool was een vreemde, kegelvormige steen, die meestal op hoge punten werd geplaatst.
In de Griekse mythologie werd dit heilige zonnesymbool een pyramidion genoemd. Het zou het eerste moeten zijn dat de zonsopgang begroet en het laatste dat de zonsondergang ziet. De zonnetempel in Heliopolis is niet alleen ouder dan de eerste trappiramides, maar werd eerder als voorbeeld gebruikt voor andere pyramidion-tempels.
Volgens Egyptologen zouden de eerste Egyptische trappiramides geassocieerd moeten worden met directe waarnemingen van zonnestralen, die de wolken binnendringen die naar de horizon bewegen. Maar deze theorie is niet helemaal duidelijk wat het verband is tussen zonnestralen en trappiramides.
De piramide van Djoser
Op droge en zonnige dagen ziet de zonsopgang eruit als een geleidelijke groei van heldere, langwerpige lichtlagen. Een paar seconden voor zonsopgang ziet de zon eruit als een trappiramide en dan, na een kort moment, wordt het de schijf van licht die we elke dag zien.
Meteorologen leggen uit dat de gelaagde aanblik van de zon optreedt wanneer zonnestralen naar het atmosferische "prisma" buigen, maar het zicht is niet duidelijk omdat gelaagde atmosferische structuren aan de horizon vervormen. De heldere piramide van licht lijkt op een gigantisch wezen dat uit de horizon opduikt. Nu is het duidelijk waarom de zonnecultus werd opgenomen in het geloofssysteem van het oude Egypte.
De bouw van grote piramides begon met de trappiramide van Djoser. Maar later, na voortdurende dynastieke conflicten, gingen Egyptenaren opnieuw over op platte piramides. Er zijn echter enkele goed bewaarde piramides.
Het is mogelijk dat Imhotep de piramide heeft gebouwd met een meer praktisch doel. Dergelijke piramides zouden kunnen worden gebruikt als apparaten die lichtsignalen zenden, heliografen genaamd. Signalen kunnen van richting veranderen door verschillende kanten van de pyramidion te bedekken. Die signalen hadden kunnen worden gebruikt om te waarschuwen voor vijandelijke invasies.
De 'lichte telegraaf' in het oude Egypte
In Egyptische piramides zouden de "lichttelegrafen" zelfs 's nachts kunnen werken. Gigantische, bijna platte kleiplaatjes, gevuld met brandbare olie, zouden voldoende licht kunnen genereren om te worden weerkaatst door de vergulde zijkanten van de pyramidion. Het licht zou vanaf minimaal 10 km zichtbaar zijn.
Sommige archeologen en ingenieurs geloven dat het belangrijkste doel van trappiramides niet het begraven van de doden was. Egyptische trappiramides fungeerden als een uniek telecommunicatiesysteem, bestaande uit piramidale diëlektrische resonatoren en vuurvaste antennes.
Volgens deze theorie werden alle tunnels, doorgangen, ventilatieschachten, grafkamers en binnentempels gebruikt als golfgeleiders, resonatoren, filters, enz.
De piramides waren gemaakt van graniet en basalt, dus elektriciteit is uitgesloten, maar "paleo-elektriciteit" in het oude Egypte is iets dat de gangbare concepten van de geschiedenis blijft dwarszitten. Laten we eens kijken naar een, heel vreemd oud fresco dat in de volksmond bekend staat als het "Dendera-licht".
De dienaren van de farao houden een vreemd, bolachtig voorwerp vast, verbonden met een geleider en een batterij (het Djed-symbool). Er zijn veel versies over hoe de oude Egyptenaren de "paleo-elektrische artefacten" hadden kunnen gebruiken, maar geen van hen kon worden bewezen omdat het fresco alleen vergezeld gaat van een religieuze hymne ter ere van Ra.
Alternatief-archeologen geloven dat deze symbolen beslist elektrische apparaten vertegenwoordigen. Ze ondersteunen hun theorieën met archeologische vondsten, zoals koperen geleiders en grote voorwerpen van klei, de zogenaamde Bagdad batterijen, die zelfs tot op de dag van vandaag aanleiding geven tot discussies onder archeologen.
Wie en waarom de oude Egyptenaren leerden hoe ze elektriciteit moesten gebruiken, blijft een mysterie dat geduldig wacht om te worden opgelost.
