Veel mensen over de hele wereld geloven in dingen die ze niet kunnen zien. Of het nu onzichtbare goden, toeval of het lot zijn, deze bovennatuurlijke krachten blijven invloed uitoefenen op mensen tot in het weefsel van de samenleving.
Het bestaan van leylijnen is zo'n geloof in het ongeziene, met onverwacht overtuigend bewijs. Deze geheime wegen creëren een raster over de hele aarde en verbinden heilige plaatsen in een netwerk van rechte lijnen dat de hele wereld omspant.
In die zin zijn leylijnen onverwacht alomvattend, en verbinden ze heilige en belangrijke oude aanbiddingsplaatsen over de hele wereld. Er is ontdekt dat de Egyptische piramiden, de Chinese muur, Stonehenge en andere oriëntatiepunten zich op leylijnen bevinden.
Gezien het gebrek aan gecoördineerde communicatie tussen de beschavingen die deze monumenten hebben opgericht, vormt dit een raadsel. Is het mogelijk dat de oude mensen zich bewust waren van grondenergieën toen ze hun heilige plaatsen uitkozen? Is het denkbaar dat ze voelden dat de energieën van de aarde groter waren langs deze leylijnen?
Is dit gewoon een geval van bevestiging vooringenomenheid, waarbij onderzoekers zoveel rechte lijnen op de kaart hebben getrokken dat willekeurig toeval wordt verward met significantie?
De theorie van Leylijnen
Gezien de genoemde locaties is het idee van leylijnen relatief nieuw, aangezien het oorspronkelijk volledig werd gepostuleerd in 1921. Sindsdien is het onderwerp nooit opgelost, en het geschil over het al dan niet bestaan van leylijnen woedde voort.
Inderdaad, veel voorstanders van leylijnen geven toe dat ze het doel ervan niet volledig begrijpen. De meeste mensen geloven dat deze lijnen plaatsen van natuurlijke kracht aangeven, waarbij kruispunten bijzonder effectief zijn. Hoe dit ontstaat en hoe het voordelig kan zijn, blijft echter een mysterie.
Alfred Watkins, een archeoloog, maakte in 1921 een controversiële opmerking. Watkins beweerde dat kan worden aangetoond dat honderden prominente oude vindplaatsen over de hele wereld zijn gebouwd in een opeenvolging van rechte lijnen.
Of de locaties nu door mensen gemaakt of natuurlijk waren, ze vielen altijd in dit patroon, dat hij 'leylijnen' noemde. Met dit idee ontwikkelde hij het idee dat een natuurlijke kracht van de aarde zich manifesteerde op de locatie van deze functies.
Deze lijnen overspannen, net als lengte- en breedtegraden, de wereld. Natuurlijke structuren, monumenten en zelfs rivieren volgen deze patronen en worden dus gezien als begiftigd met bovennatuurlijke energie.
Voorbeeld
Alfred Watkins leverde het bewijs voor zijn theorie door verschillende soorten monumenten in een rechte lijn over de hele wereld weer te geven. Hij trok een rechte lijn door Zuid-Engeland, en vervolgens een van het zuidelijke punt van Ierland naar Israël, en beweerde zeven verschillende locaties met elkaar te verbinden met de naam "Michael" in een of andere vorm. Het werd de "St. Michaels Ley-lijn.”
Evenzo verschijnen veel structuren die substantieel lijken niet op deze lijnen en worden daarom genegeerd. Sinds 1921 hebben veel mensen het idee in twijfel getrokken vanwege onopgeloste problemen. Veel academici zijn van mening dat deze afstemmingen gewoon toevallige overlappingen zijn, vergelijkbaar met het zien van mensen of dieren in wolken.
Veel liefhebbers van het occulte en sciencefiction geloven echter in de realiteit van leylijnen. Bovendien, hoewel dit idee nog realistisch moet worden bewezen of weerlegd, kunnen het ontdekte bewijs en de verbindingslijnen op de kaarten nog steeds wijzen op het bestaan ervan.
Een praktische toepassing?
Een van de meest praktische opvattingen over leylijnen is dat ze voor navigatie kunnen worden gebruikt. Ze zijn gepostuleerd als een hulpmiddel dat vroege Britse (leylijnen waren oorspronkelijk een Brits begrip) reizigers zouden kunnen gebruiken om zichzelf veilig naar hun bestemming te navigeren.
Een vroege overland navigator zou een verre hoogtepunt hebben gemarkeerd, zoals een berg, monument of ander opmerkelijk kenmerk, en het hebben gebruikt als een oriëntatiepunt om naar toe te sturen. Langs deze route zouden tussenliggende plaatsen worden aangelegd, waardoor de indruk wordt gewekt van een verborgen doorgang.
Er zijn nu stukjes bewijs die wijzen op het bestaan van dergelijke spoorbanen in het Verenigd Koninkrijk. Niet alleen dat, maar deze spoorbanen verbinden locaties die van direct belang zijn voor reizigers, zoals waterbronnen, kerken en kastelen. Een typische kritiek op leylijnen is echter dat, omdat er zoveel bepaalde plaatsen op een aardekaart zijn, er een rechte lijn kan worden getrokken over elk van de twee punten in een bepaalde volgorde.
Alfred Watkins was het met dit uitgangspunt eens, maar hij was van mening dat de gekozen paden al op hun plaats waren en dat de vroege navigatie werd geleid door bovennatuurlijke invloeden. Hij herkende ook de gelijkenis van uitlijning in ritueel belangrijke plaatsen.
Watkins' theorie was gebaseerd op de ideeën van astronoom Norman Lockyer. Lockyer had de uitlijning van oude Europese monumentale gebouwen op plaatsen zoals Stonehenge onderzocht, in een poging de astrologische link van de oude monumenten te ontdekken.
Onbekend en onbewezen
De meeste artikelen en boeken die verband houden met Watkins' notie van leylijnen die tot nu toe over de hele wereld zijn gepubliceerd, verwerpen en veroordelen het bovennatuurlijke deel van zijn opvattingen. Dit idee heeft echter de interesse gewekt van het hedendaagse tijdperk en de tegencultuurbewegingen.
Veel mensen, die ontevreden zijn over de wetenschappelijke verklaringen voor de kosmos, denken dat deze onverklaarbare lijnen spirituele verlichting, energievelden en kosmische kracht bevatten. Wat dit inhoudt en welke invloed het kan hebben, moet nog worden bepaald.
Zijn dit gewoon gevestigde paden over het platteland, gevolgd door vroege ontdekkingsreizigers? Is het mogelijk dat ze echt zijn, of slechts een samenloop van constructies? Veel mensen geloven nog steeds in de kracht van leylijnen, en voorlopig kan alleen worden gezegd dat er in beide richtingen niets is bewezen.
