Op 28 februari 2003 stortte een mijn in de Chinese stad Jixi in de provincie Heilongjiang in. In totaal zijn 14 mijnwerkers nooit met hun families herenigd. Dit verhaal werd echter vijf jaar later beroemd door een onvoorziene wending.
Slechts 12 van de 14 vermiste mijnwerkers werden door reddingswerkers gevonden. Maar Lao Pen en Wan Hu, twee van de arbeiders, werden nooit in de mijn gevonden. Na vijf jaar, in 2008, keerde Wan Hu op mysterieuze wijze terug naar huis, maar zijn vrouw was hertrouwd en zijn kinderen waren gevlucht. Wan Hu verhuisde naar een nieuw huis en begon te tuinieren.
De autoriteiten werden zich echter al snel bewust van de eigenaardige situatie en er werd ontdekt dat zijn familie een vergoeding had ontvangen die ze niet hadden mogen krijgen omdat Wan Hu nog leefde.
Op de vraag of hij en zijn familie misbruik hadden gemaakt van de situatie, verklaarde Wan Hu dat dit niet het geval was en dat hij alle aanklachten aan de regering had betaald. Toen vroegen ze hem waar hij al die tijd was geweest, en hij legde uit dat hij tijdens zijn afwezigheid bij de grote verborgen beschaving van de Ctones had geleefd. En dat hij van daaruit geen bericht kon verzenden dat hij zou overleven.
De autoriteiten stonden versteld van zijn onverwachte antwoord en gingen ervan uit dat hij krankzinnig was geworden. Wan Hu werd gecontroleerd, maar artsen stelden vast dat hij zowel fysiek als psychisch gezond was.
Ze gaven hun dubieuze verleden de schuld van hun verbeelding. Artsen konden echter niet verklaren waarom de voormalige mijnwerker geen tekenen van anthracose vertoonde, de asymptomatische, mildere vorm van pneumoconiose die wordt veroorzaakt door de ophoping van koolstof in de longen als gevolg van herhaalde blootstelling aan luchtvervuiling of het inademen van rook of steenkool stofdeeltjes. Volgens de medische gegevens van Wan Hu vertoonde hij al tekenen van anthracose en was hij van plan kort voor de ramp met pensioen te gaan.
Echter, na zijn vermeende verblijf in een ondergrondse stad, vertoonde de mijnwerker geen tekenen van longziekte. Bovendien had hij alle 32 tanden, ondanks het feit dat volgens zijn medische gegevens er maar 25 zouden moeten zijn. Ondanks dat hij 39 jaar oud was, leek zijn gezondheid die van een jonge kerel tussen de 26 en 28 jaar oud.
Wan Hu had ook 40,000 yuan op zijn bankrekening staan. Een officiële huiszoeking wees uit dat hij nog eens 10,000 yuan in contanten en ongeslepen diamanten ter waarde van 300,000 yuan had. De autoriteiten gingen ervan uit dat het individu niet Wan Hu was, maar eerder een geheime spion van een vreemd land.
Later werd onthuld dat hij het geld had verkregen door ongeslepen diamanten te verkopen aan een juwelier in Shanghai. Wan Hu deelde de autoriteiten mee dat hij de edelstenen van de Ctones had ontvangen.
Tot slot, hier is zijn verhaal. Wan Hu en Lao Pen werden niet alleen geïsoleerd van de oppervlakte, maar ook van de andere arbeiders nadat de mijn was ingestort. Ze wachtten drie dagen met voldoende water maar bijna geen voedsel, zonder enig spoor van reddingspogingen.
Ze kozen ervoor om oude tunnels te onderzoeken die naar het diepste deel van de mijn leidden, in een poging hun weg terug naar de oppervlakte te vinden. Helaas was dat niet het geval en gingen ze dieper het tunneldoolhof in.
En daar werden ze aangevallen door vreemde menselijke wezens die bekend staan als de Ctones. Ondanks hun aantal wisten de Ctones de twee mijnwerkers te arresteren. Ze voedden ze echter goed en dreven ze dieper hun domein in. De Ctones hadden een systeem van lenzen bedacht dat de tunnels zo goed verlichtte dat je er een boek in kon lezen.
Er waren grote grotten aan het einde van de tunnels waar duizenden Ctones woonden. Wan Hu was er zeker van dat ze mensen waren, ondanks hun slechte status. Vijf jaar lang leefden de twee mijnwerkers tussen de Ctones. Hun taal was iets anders dan Chinees, maar het was eenvoudig te leren en ze waren snel in staat om met hen te praten.
Toen ze begonnen te communiceren met de ondergrondse cultuur, begrepen ze dat ze geen slaven waren. De Ctones vonden dat het leven aan de oppervlakte een verschrikkelijke last was, wat hen ertoe bracht aan te nemen dat Wan Hu en Lao Pen probeerden te vluchten naar een beter rijk. En de ondergrondse beschaving was vrij van honger en ziekte.
De belangrijkste voedselbron was de schimmel die in deze grotten gedijde. De schimmel had volgens Wan Hu een uitgesproken smaak, iets nieuws, maar belangrijker nog, het was buitengewoon gezond. Daarom zijn zijn tanden veranderd; dit kwam vaak voor bij de Ctones, wiens tanden elke 20-25 jaar veranderden in de loop van hun leven, dat zelden minder dan 200 jaar was.
De Ctones hadden zelfs een geavanceerd schrijfsysteem. Ook inbegrepen was het papier, dat was gemaakt van verschillende soorten mallen. De ondergrondse samenleving was goed thuis in metallurgie, maar maakte zelden gebruik van ijzer; in plaats daarvan vertrouwde het op brons, zilver en goud.
Ze leefden niet in luxe en waren tevreden met de eerste levensbehoeften. Omdat de twee mijnwerkers niet als gevangenen werden beschouwd, leefden ze als gelijken onder de Ctones, zelfs als ze gezinnen hadden.
Dit was geen afschuwelijke manier van leven, maar Wan Hu verlangde ernaar de zon te zien. De Ctones probeerden hem om te praten, maar hij was onvermurwbaar. Hij werd begeleid naar een grot met een gat dat naar de oppervlakte leidde.
Dit is slechts een klein deel van het verhaal van Wan Hu. Daarna werd hij voor gek verklaard en werd hij naar een militaire installatie gestuurd in plaats van naar het plaatselijke psychiatrisch ziekenhuis. Er is niets meer van hem vernomen, waardoor hij een van de vreemdste onopgeloste samenzweringszaken wordt. Wat zijn uw gedachten? Laat hieronder een reactie achter.
