In de afgelopen eeuwen zijn er twaalf beruchte plekken op aarde waar mensen onverklaarbaar zijn verdwenen. Waarschijnlijk kon geen enkel navigatiesysteem het aan, en die ongelukkige mensen bleven hier voor altijd, omdat ze geen uitweg hadden gevonden.
1 | De Bermudadriehoek
De beroemde Bermudadriehoek, die zich uitstrekt van Zuid-Florida tot Puerto Rico en Bermuda, is de plaats geworden van talloze vreemde verdwijningen. In 1918 verdween het Amerikaanse schip Cyclops, dat enkele jaren voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog voor de Amerikaanse marine was gebouwd, hier op mysterieuze wijze. Aan boord waren meer dan driehonderd mensen. Tot nu toe zijn er geen sporen, geen puin en geen lichamen gevonden. Er zijn honderden echte rapporten waarin mensen, schepen, boten en zelfs vliegtuigen zijn vermist binnen de grenzen van de Bermudadriehoek. Het wordt vaak de 'Duivelsdriehoek' genoemd. Lees meer
2 | De Michigan-driehoek
Onderzoekers noemen deze plek vaak de broer van de Bermudadriehoek. De Michigan Triangle bevindt zich tussen Michigan en Wisconsin. Hier, in juni 1950, verdween een vliegtuig van Northwest Airlines met 58 passagiers aan boord.
Reddingswerkers vonden alleen een olievlek op het water in het Benton Harbor-gebied. Noch het wrak van de voering, noch de overblijfselen van passagiers zijn ooit gevonden. Deskundigen zijn er zeker van dat het vliegtuig is neergestort en dat alle passagiers en bemanningsleden zijn omgekomen. Hier zijn echter geen aanwijzingen voor. Door de jaren heen zijn er veel schepen, boten en jachten verdwenen uit de Michigan Triangle. Lees meer
3 | De Bennington-driehoek
De Bennington-driehoek bevindt zich in het zuidwesten van Vermont, VS. Sinds de jaren veertig zijn er naar verluidt een aantal mensen op mysterieuze wijze verdwenen. In november 1940 verdween een 1945-jarige man die een groep jagers leidde. Hij stapte gewoon naar voren en werd niet meer gezien. De man werd perfect geleid door het terrein, zodat de reddingswerkers niet konden begrijpen hoe hij verdween. Het enige dat nog van hem over was, was een patroon die uit zijn zak in de stroom viel.
In december 1946, tijdens de campagne, verdween een 18-jarige studente van Bennington College Paul Gene Welden spoorloos. Ze leidde een hele groep mensen met haar. Toen ze enkele tientallen meters vooruit ging om het pad te controleren, verdween ze binnen een fractie van tijd. Ze hebben het meisje niet meer gezien.
FBI-agenten kamden alle buurten uit en veel ooggetuigen bleven maar zeggen dat ze op dat moment een soortgelijk meisje zagen. Volgens één versie werd ze dezelfde avond gezien met een man die veel ouder was. Ze reden naar verluidt met de auto weg - ze vonden later een verbrande auto met een lichaam in de buurt van New York. Maar experts hebben niet bevestigd dat ze in de auto zat.
Drie jaar later was James E. Tedford, een veteraan, ook in hetzelfde gebied verdwenen. Hij reed de bus naar huis van familieleden. Getuigen beweerden dat ze hem bij de laatste halte hadden gezien. Toen de bus op zijn bestemming was, zat deze passagier echter niet in de cabine. Er zijn nooit sporen gevonden.
In oktober 1950 verdween de achtjarige Paul Jepson rond Bennington. De jongen reed met zijn moeder in een vrachtwagen. Bij de volgende halte liep de vrouw enkele minuten weg van het kind en keerde terug naar de auto, maar ze ontdekte dat Paul er niet was. Wetshandhavers met honden doorzochten alle wijken, maar het spoor van het kind leidde alleen naar de plek waar Gene Welden vier jaar geleden verdween.
4 | Kolonie van Roanoke
De kolonie Roanoke, ook bekend onder de naam "Lost Colony", bevindt zich in de Amerikaanse staat North Carolina. Het werd halverwege de jaren 1580 gesticht door Engelse kolonisten. Er waren verschillende pogingen om deze kolonie te stichten. De eerste groep verliet het eiland echter, in de overtuiging dat het simpelweg onmogelijk is om hier te wonen vanwege de ongunstige natuurlijke omstandigheden. De tweede keer gingen 400 mensen naar het land, maar toen ze een verlaten dorp zagen, gingen ze terug naar Engeland. Slechts 15 vrijwilligers bleven over die John White kozen als het hoofd van hun kolonie.
Een paar maanden later ging hij voor hulp naar Engeland, maar toen hij in 1590 met honderd mensen terugkwam, vond hij niemand. Op de pilaar van de houten omheining zag hij de inscriptie CROATOAN - de naam van een indianenstam die in de buurt woonde. Zonder dit hadden ze geen idee wat er met hen was gebeurd. Daarom is de meest gebruikelijke interpretatie dat de mensen werden ontvoerd en vermoord. Maar door wie? En waarom?
6 | De Sargassozee
De Sargasso-zee ligt in de Atlantische Oceaan en maakt deel uit van het pad van een van de beroemdste spookschepen uit de geschiedenis - 'Mary Celeste'. In 1872 merkte de bemanning van de brigantijn "Dei Gratia" op dat een bepaald schip kilometers lang doelloos ronddreef. De kapitein van het schip, David Morehouse, gaf een signaal waarmee de bemanning van het gemelde schip de matrozen moest antwoorden. Maar er was geen antwoord of reactie.
David Morehouse besloot het schip te benaderen toen hij de naam 'Mary Celeste' las. Vreemd genoeg vertrokken de twee schepen uit New York met een tussenpoos van een week, en de kapiteins kenden elkaar. Morehouse, met verschillende leden van de bemanning van zijn schip, ging aan boord van de Mary Celeste toen hij zich realiseerde dat er geen ziel op haar zat. Tegelijkertijd bleef de op het schip vervoerde lading (alcohol in vaten) onaangeroerd.
De zeilen van het schip waren echter aan flarden gescheurd, het scheepskompas was gebroken en aan een van de zijkanten maakte iemand een gevaarsteken met een bijl. Hoewel er geen tekenen van overval op het schip waren, waren de hutten niet ondersteboven gekeerd. De wardroom en in de kombuis waren ordelijk ingericht. Alleen in de cabine van de navigator waren er geen andere documenten dan het logboekdagboek van het schip, waarin de aantekeningen eindigden op 24 november 1872. De bemanning van het schip werd nooit gevonden en wat er werkelijk in het schip gebeurde, dat onopgelost blijft mysterie tot op de dag van vandaag. Lees meer
7 | Nationale parken van Amerika
In de afgelopen 150 jaar zijn meer dan 1,100 toeristen vermist in het 84 miljoen hectare grote land van de Amerikaanse nationale parken. Veel van deze mensen waren ervaren reizigers, maar werden hier op mysterieuze wijze vermist om nooit meer terug te vinden.
David Paulides, een voormalige Amerikaanse politieagent, begon na het beëindigen van zijn carrière in 2008 de mysterieuze verdwijningen in de Verenigde Staten, Canada en Europa te bestuderen. In het bijzonder was hij betrokken bij mysterieuze verdwijningen in de nationale parken van Amerika.
David Paulides schreef in zijn project Ontbrekend 411, een serie in eigen beheer uitgegeven boeken, hoe hij herhaaldelijk probeerde ontbrekende lijsten van de US National Park Service te bemachtigen. Hij kreeg echter te horen dat dergelijke lijsten niet bestonden. Onofficiële bronnen eisten een enorm forfaitair geldbedrag van de voormalige politieman.
Volgens hem herinnerden zelfs degenen die in de parken werden gevonden de details van hun verdwijning niet meer. De politieagent verzekert dat de meeste kinderen in het gebied zijn verdwenen. Ze leken op te lossen in de lucht, zodra hun ouders zich een paar minuten afwendden. Hij merkte verder in zijn onderzoek op dat veel mensen verdwenen vlak voordat orkanen begonnen.
8 | Snelweg van tranen
Highway 16 in de Canadese provincie British Columbia wordt de "Highway of Tears" genoemd nadat meer dan 15 meisjes en vrouwen sinds 1975 spoorloos zijn verdwenen. In de meeste gevallen hadden onderzoekers geen idee en konden ze geen aanwijzingen vinden.
Deze ongelukkige meisjes zijn meestal tussen de 14 en 15 jaar oud, maar er zijn ook enkele slachtoffers ouder dan deze leeftijd. Een 22-jarige dame met de naam Tamara Chipman werd voor het laatst gezien toen ze in september 2001 een auto aan het bedienen was op de noodlottige snelweg. Ze was een ongehuwde alleenstaande moeder die veel van haar zoon hield.
Chipman's ouders haastten zich naar de politie zodra ze vermoedden dat er iets mis was - het meisje kwam 's avonds niet thuis en nam sindsdien geen contact met hen op. De politie ging haar zoeken, maar ze vonden niets. Zelfs de resten van haar lichaam zijn nooit gevonden.
Een ander geval betreft een 15-jarig meisje genaamd Ramona Wilson, die op 11 juni 1994 verdween. Ze nam een auto om naar haar vrienden te liften. Het meisje woonde bij haar gezin, studeerde op school en was van plan naar de universiteit te gaan.
Ze belde haar ouders en vertelde dat ze rond 3 uur naar huis zou gaan. Haar stoffelijk overschot werd bijna een jaar later, in april 30, nabij Smithers Airport ontdekt. Ze werd gewurgd en de politie vertelde de familie dat de moord seksueel gemotiveerd was. De moordenaar is nooit geïdentificeerd.
8 | Meer Anjikuni
In 1930 stuitte jager Joe Labelle op een klein dorp aan het Anjikuni-meer in Nunavut, Canada. Hij ontdekte dat er geen enkele ziel in het dorp was. Vreemd genoeg waren er in veel huizen potten met bereid en onbereid voedsel, nog steeds brandende vreugdevuren. Er waren geen tekenen van escalaties, buit of iets dergelijks. Het leek erop dat het dorp gewoon verlaten was en ze vluchtten. Joe vond ook enkele dode honden die aan de lijn waren en stierven van de honger. Hij vond echter geen enkel spoor van voetafdrukken op het met sneeuw bedekte dorp. Er was geen indicatie waar de dorpelingen heen waren gegaan en waarom. Het was alsof ze gewoon in de lucht verdwenen. Lees meer
9 | Vuurtoren van Flannan Isles
In 1900 ontdekte de kapitein van de Archer-stoomboot, die de Flannan-eilanden passeerde, dat het vuur van de vuurtoren van Eilean Mor was verdwenen. Hij meldde dit bij de Schotse kustwacht. Maar vanwege de storm was het onmogelijk om de oorzaak te achterhalen van wat er was gebeurd. Tegen die tijd hadden Thomas Marshall, James Ducat en Donald MacArthur dienst bij de vuurtoren. Ze waren allemaal ervaren parkwachters die hun taken trouw uitvoerden. Onderzoekers vermoedden dat er een soort ramp had plaatsgevonden.
Joseph Moore, de belangrijkste vuurtorenwachter, slaagde er echter in om het eiland slechts 11 dagen na de tragische gebeurtenis op 26 december te bereiken. Hij struikelde over de goed gesloten deur van de toren, en er stond een diner onaangeroerd in de keuken. Alle dingen waren intact in hun toestand, behalve een omgekeerde stoel. Het was alsof ze van de tafel wegrenden.
Na een meer gedetailleerd onderzoek werd duidelijk dat sommige gereedschappen waren verdwenen en dat er niet genoeg jassen in de kast lagen. Bij het bestuderen van het log-dagboek bleek dat er in de buurt van de eilanden een storm woedde. Er was echter geen bewijsmateriaal van zulke sterke stormen in de regio die nacht. Aangezien de werknemers weg waren, hield Moore zelf ongeveer een maand de wacht. Daarna bleef hij regelmatig praten over de stemmen die hem riepen.
Volgens de officiële versie steeg de storm, haastten twee medewerkers zich om het hekwerk te versterken, maar het waterpeil steeg sterk tot ongekende proporties en ze werden weggespoeld in het water. De derde haastte zich om te helpen, maar hij onderging hetzelfde lot. Maar legendes van onbekende kracht omhullen nog steeds de eilanden.
10 | The Devil's Sea - A Mysterious Pacific Zone
In de Stille Oceaan ten zuiden van Tokio, Japan, ligt een verraderlijk stuk water dat de bijnaam 'De Duivelszee' heeft gekregen en velen noemen het ook wel 'De Drakendriehoek'. Vanwege een reeks schepen en vissersboten die zijn verdwenen, vergelijken velen het met de Bermudadriehoek. Dit is een beruchte plek in de Stille Oceaan die sinds het einde van de 13e eeuw vol mysterieuze verdwijningen en waarnemingen van zeemonsters is, toen het een vloot van 900 Mongoolse schepen met 40,000 soldaten tot zinken bracht.
In de moderne geschiedenis vond de beroemdste verdwijning plaats in 1953 toen een onderzoeksschip genaamd de Kaiyo Maru 5, dat bestond uit 31 bemanningsleden en wetenschappers samen, het gebied binnen zeilde om een recent gevormd vulkanisch eiland te onderzoeken. Helaas is het schip nooit teruggekeerd van zijn reis zonder dat er sporen van zijn achtergebleven, of de bemanning trouwens. Lees meer
11 | De bergen van het bijgeloof
In de woestijnwildernis van Arizona, nabij de stad Phoenix, wonen de Superstition Mountains. Maar toen de Spanjaarden oorspronkelijk doorkwamen, noemden ze ze de Sierra de la Espuma, wat 'Bergketen van het schuim' betekent.
Deze bijzondere bergen staan niet alleen bekend om hun legendes onder de Apache-mensen, die geloven dat de toegang tot de onderwereld ergens in hen ligt, maar ook om de talrijke verdwijningen die in de loop der jaren hebben plaatsgevonden. Hoewel sommige hiervan worden toegeschreven aan degenen die hebben geprobeerd de Lost Dutchman's Mine vol goud te vinden. Lees meer
12 | Het Hoia Baciu-bos
Het Hoia Baciu-bos in Roemenië wordt beschouwd als het meest spookachtige bos op aarde. In de loop der jaren zijn hier honderden mensen vermist. Velen hebben UFO's, vreemde lichten, nevels gezien, vrouwenstem, gefluister en griezelige lach gehoord. Eens verdwenen een herder en zijn kudde schapen samen in het bos om nooit meer terug te keren.
Er zijn meldingen dat mensen op onverklaarbare wijze worden gekrast of een korte tijd geheugenverlies doormaken. In het midden van het bos ligt een cirkel waar het plantenleven niet groeit. Deze plek wordt verondersteld een portaal te zijn naar een andere wereld. Sceptici zijn echter van mening dat de diepte van het bos en het gebrek aan kennis van de enthousiastelingen de feitelijke redenen zijn voor deze verdwijningen. Lees meer
