Hadara, de struisvogeljongen: een wild kind dat bij struisvogels leefde in de Sahara

Een kind dat volledig geïsoleerd is opgegroeid van mens en maatschappij, wordt het "wilde kind" of het "wilde kind" genoemd. Door hun gebrek aan uiterlijke interactie met anderen hebben ze geen taalvaardigheid of kennis van de buitenwereld.

Wilde kinderen zijn mogelijk ernstig mishandeld, verwaarloosd of vergeten voordat ze alleen op de wereld waren, wat alleen maar bijdraagt ​​aan de uitdagingen van het proberen een meer normale levensstijl aan te nemen. Kinderen die in die omstandigheden waren grootgebracht, werden meestal met opzet achtergelaten of renden weg om te ontsnappen.

Hadara - The Ostrich Boy:

Een jonge jongen genaamd Hadara was zo'n wild kind. Hij werd op tweejarige leeftijd gescheiden van zijn ouders in de Sahara. Zijn overlevingskansen waren niets. Maar gelukkig nam een ​​groep struisvogels hem op en diende als een geïmproviseerd gezin. Ruim tien jaar gingen voorbij voordat Hadara uiteindelijk op twaalfjarige leeftijd werd gered.

In 2000 vertelde Hadara's zoon, Ahmedu, het verhaal van Hadara's jongere dagen. Het verhaal werd doorgegeven aan Monica Zak, een Zweedse auteur, die een boek over deze zaak schreef.

Monica had het verhaal van de 'Struisvogeljongen' van de vertellers gehoord toen ze als verslaggever door de Sahara reisde. Na het bezoeken van de tenten van nomadenfamilies in het bevrijde deel van de Westelijke Sahara en ook veel gezinnen in de enorme kampen met vluchtelingen uit de Westelijke Sahara in Algerije, had ze geleerd dat de juiste manier om een ​​bezoeker te begroeten is met drie glazen thee en een goed verhaal .

Hier is hoe Monica Zak het verhaal van de 'struisvogeljongen' tegenkwam:

Bij twee gelegenheden hoorde ze een verhaal over een kleine jongen die verdwaald was in een zandstorm en geadopteerd werd door struisvogels. Hij groeide op als onderdeel van de kudde en was de favoriete zoon van het struisvogelpaar. Op 12-jarige leeftijd werd hij gevangengenomen en teruggebracht naar zijn menselijke familie. De vertellers die ze het verhaal van de 'Struisvogeljongen' hoorde vertellen, sloten af ​​met de woorden: 'Zijn naam was Hadara. Dit is een waargebeurd verhaal."

Monica geloofde echter niet dat het een waargebeurd verhaal was, maar het was een goed verhaal, dus ze was van plan het in het tijdschrift te publiceren Globen als een voorbeeld van verhalen vertellen tussen de Sahrawi in de woestijn. In hetzelfde blad had ze ook verschillende artikelen over het leven van de kinderen in de vluchtelingenkampen.

Toen het tijdschrift verscheen, werd ze uitgenodigd op het kantoor in Stockholm van de vertegenwoordigers van Polisario, de organisatie van de Sahrawi-vluchtelingen. Ze bedankten haar voor het schrijven over hun trieste situatie, over hen die in vluchtelingenkampen in het meest onherbergzame en hete deel van de Algerijnse woestijn leefden sinds 1975 toen hun land werd bezet door Marokko.

Ze zeiden echter dat ze vooral dankbaar waren dat ze over Hadara had geschreven. "Hij is nu dood", zei een van hen. "Was het zijn zoon die je het verhaal vertelde?"

"Wat?" Zei Monica stomverbaasd. "Is het een waargebeurd verhaal?"

"Ja", zeiden de twee mannen vol overtuiging. 'Heb je de vluchtelingenkinderen niet de struisvogeldans zien dansen? Toen Hadara terugkeerde om bij mensen te wonen, leerde hij iedereen de struisvogeldans te dansen, omdat struisvogels altijd dansen als ze gelukkig zijn. "

Dat gezegd hebbende, begonnen de twee mannen Hadara's struisvogeldans te dansen, waarbij ze met hun armen wapperden en hun nek strekten tussen de tafels en computers van hun kantoor.

Conclusie:

Hoewel het boek, dat Monica Zack schreef over de 'Struisvogeljongen', gebaseerd is op veel echte ervaringen, is het niet helemaal non-fictie. De auteur voegde er wat van haar eigen fantasie aan toe.

Net als wij lopen en rennen struisvogels op twee benen. Maar ze kunnen snelheden halen tot 70 km per uur - ongeveer twee keer de snelheid van de snelste mens. In het verhaal van de 'Struisvogeljongen' is de enige vraag die uiteindelijk overblijft: hoe kan een mensenkind zich aanpassen aan zo'n groep van een van 's werelds snelste wezens?