Dina Sanichar - een wild Indiaas wild kind opgevoed door wolven

In 1867 moest een groep jagers hun vrachtwagens stoppen nadat ze diep in de bossen van Bulandshahr, in de noordelijke provincie van India. Een roedel wolven dwaalde door de dichte jungle en volgde een mensenbaby die op handen en voeten liep; het peloton verdween toen in een grot! De jagers waren niet alleen verrast maar ook doodsbang door wat ze zojuist zagen.

Daarna probeerden ze de roedel wolven uit de grot te krijgen door zijn bek in brand te steken. Toen de wolven weer tevoorschijn kwamen, doodden de jagers ze en vingen de menselijke baby. De wonderbaby werd later Dina Sanichar genoemd - een wild kind dat door wolven werd grootgebracht.

De zaak van het wolvenkind Dina Sanichar

Dina Sanichar - vermoedelijk een zes jaar oude Indiase jongen die letterlijk door wolven is grootgebracht in de bossen van Bulandshehr in Noord-India. Sanichar was een van de vele wilde kinderen die door de jaren heen in India zijn gevonden. Het land heeft een lange geschiedenis van wilde kinderen, waaronder wolvenkinderen, panterkinderen, kippenkinderen, hond kindereninvestering veilig is en u uw kans vergroot op gazelle kinderen.

In de folklore en romans over de hele wereld wordt een wild kind vaak afgeschilderd als een wonder en een geweldig personage, maar in werkelijkheid zouden hun leven tragische verhalen over verwaarlozing en extreem isolement blijken te zijn. Hun terugkeer naar de 'beschaafde' wereld levert wonderbaarlijk nieuws op, maar dan worden ze vergeten en laten ze vragen achter over de ethiek rond menselijk gedrag en wat ons precies menselijk maakt.

Nadat Dina Sanichar was gevangengenomen, werd hij naar een door een missie gerund weeshuis gebracht, waar hij werd gedoopt en zijn naam kreeg - Sanichar dat letterlijk zaterdag in Urdu betekent; zoals hij zaterdag in de jungle werd gevonden.

Pater Erhardt, het hoofd van de autoriteit van het weeshuis, merkte op dat hoewel Sanichar "ongetwijfeld pagaal (imbeciel of idioot)), nog steeds tekenen van rede en soms werkelijke sluwheid vertoont.

De bekende kinderpsycholoog Wayne Dennis citeerde veel bizarre psychologische eigenschappen in zijn artikel uit 1941 in de American Journal of Psychology, "The Significance of Feral Man", dat Sanichar had gedeeld. Dennis haalde aan dat Sanichar vroeger slordig leefde en dingen at die de beschaafde mens walgelijk vindt.

Hij schreef verder, Sanichar at alleen vlees, verachtte het dragen van kleding en slijpt zijn tanden op botten. Hoewel hij geen taalvermogen bleek te hebben, was hij niet stom en maakte in plaats daarvan dierengeluiden. Wilde kinderen waren, zoals Dennis uitlegde, "ongevoelig voor hitte en kou" en hadden "weinig of geen gehechtheid aan mensen".

De enige persoon met wie Sanichar kon resoneren...

Sanichar vormde echter wel een band met één mens: een ander wild kind gevonden in Uttar Pradesh's Manipuri dat naar het weeshuis was gebracht. Pater Erhardt verklaarde: "Een vreemde band van medeleven verbond deze twee jongens met elkaar, en de oudste leerde de jongste eerst uit een beker drinken." Misschien heeft hun gelijkaardige verleden hen in staat gesteld tot een beter begrip om zo'n band van sympathie voor elkaar te vormen.

Een beroemde ornitholoog Valentijn bal auteur van Jungle Life in India (1880) beschouwde Dina Sanichar als het perfecte wilde dier.

De verhalen van wilde kinderen in India

Eeuwenlang zijn Indianen gefascineerd door de mythen van het verwilderde kind. Ze reciteren vaak legendes van "wolvenkinderen" die opgroeiden in het diepe woud. Maar dit zijn niet alleen verhalen. Het land is echt getuige geweest van veel van dergelijke gevallen. Rond de tijd dat het verwilderde kind Sanichar werd gevonden in het Noord-Indiase woud, werden er ook vier andere wolvenkinderen gerapporteerd in India, en in de loop van de jaren zouden er nog veel meer opduiken.

Deze verhalen en mythen hebben veel schrijvers en dichters beïnvloed om hun kunsten in de vorm van wilde kinderen te maken. Rudyard Kipling, de Britse schrijver die jarenlang in India woonde, was ook gefascineerd door de verhalen van een wild kind in India. Niet lang na Sanichars wonderontdekking schreef Kipling de geliefde kindercollectie The Jungle Book, waarin een jonge 'mensenwelp', Mowgli, het Indiase woud in zwerft en wordt geadopteerd door dieren. Dat is hoe Dina Sanichar bekend wordt als de 'echte Mowgli van India'.

Dit is wat er uiteindelijk met Dina Sanichar gebeurde

Sanichars verzorger, pater Erhardt, had Sanichar in het 'hervormerskamp' geplaatst en zorgvuldig al zijn 'vorderingen' in kaart gebracht. Sanichar leefde de rest van zijn korte leven onder de hoede van het weeshuis. Zelfs na 20 jaar menselijk contact had Sanichar weinig of geen gevoel voor menselijk gedrag.

Het verhaal van Romulus en Remus, tweelingjongens die werden achtergelaten aan de oever van de rivier de Tiber, gezoogd en gekoesterd door wolven, en vervolgens terugkeerden naar de beschaving om Rome te creëren, het zogenaamde epicentrum van de beschaving, is misschien wel de beroemdste westerse wilde kindermythe.

Het verhaal van Sanichar is daarentegen het tegenovergestelde van dat wilde tot nobele verhaal. Je kunt de jongen wel uit het bos halen, maar niet het bos uit de jongen, volgens zijn verhaal. Sanichar zou, net als bijna alle verwilderde kinderen, nooit volledig in de samenleving opgaan en in plaats daarvan liever op een ongelukkige middenweg blijven.

Hoewel hij het vermogen kreeg om rechtop op zijn benen te lopen. Hij kon zich "met moeite" kleden en slaagde erin zijn kopje en bord bij te houden. Hij bleef al zijn eten ruiken voordat hij het at en schuwde altijd alles behalve rauw vlees. Een ander vreemd ding dat in Sanichar werd opgemerkt, was dat hij gewillig alleen de menselijke gewoonte van roken aannam en dat hij een productieve kettingroker werd. Hij stierf in 1895, volgens sommigen aan tuberculose.

Zaterdag Mthiyane – alweer een wild kind gevonden in de Kwazulu Jungle in Zuid-Afrika

Het verhaal van Dina Sanichar doet aan iets soortgelijks denken wild kind genaamd Saturday Mthiyane, die ook op een zaterdag in 1987 werd gevonden in de Afrikaanse jungle. De vijfjarige jongen leefde tussen de apen in de buurt van de Tugela-rivier in de wildernis van KwaZulu Natal, Zuid-Afrika. Zaterdag vertoonde alleen dierlijk gedrag, kon niet praten, liep op handen en voeten, klom graag in bomen en hield van fruit, vooral bananen. Tragisch genoeg kwam hij in 2005 om bij een brand.