Sommige buitengewone archeologische vondsten hebben bewezen dat onze voorouders geavanceerder waren dan we denken, en dat ze een kennis en vooruitgang verwierven die hun tijdlijn tarten, waardoor zelfs de meest vooraanstaande onderzoekers en wetenschappers van vandaag verbijsterd zijn. De Bagdad-batterij is slechts één van zulke voorbeelden.
De Bagdad-batterij
In 1938 kwam de Duitse archeoloog Wilhelm König vond een vreemd uitziende oude aarden pot en anderen vinden het leuk als onderdeel van een collectie in het Nationaal Museum van Irak, die werden toegeschreven aan de Parthische rijk - een oude Aziatische cultuur die het grootste deel van het Midden-Oosten regeerde van 247 voor Christus tot 228 na Christus. Later in 1940 beschreef Konig de 2,200 jaar oude aarden pot als de oudst bekende elektrische batterij die er bestaat. De pot zelf is gedateerd ergens rond 200 voor Christus. Sommigen beweren dat Konig de aarden pot zelf heeft opgegraven op een archeologische vindplaats in Irak.
Dit is waarom de 2,200 jaar oude aarden pot de ‘Bagdad-batterij’ wordt genoemd
Degenen die de aarden pot nauwkeurig hebben onderzocht, zeggen dat er een aantal dingen zijn die erop wijzen dat het een "natte cel'Of' batterij '. De onopvallende aarden pot is slechts 5 cm hoog en 3 cm breed. De opening werd afgedicht met een asfaltplug, die een koperen plaat op zijn plaats hield, opgerold tot een buis. Deze buis werd aan de onderkant afgedekt met een koperen schijf die op zijn plaats werd gehouden door meer asfalt. Een smalle ijzeren staaf werd door de bovenste asfaltplug gestoken en in het midden van de koperen buis gehangen - zonder enig deel ervan aan te raken. Daarom is de oude Iraakse pot van klei gepopulariseerd als de 'Bagdad-batterij'.
De innerlijke werking van de batterij van Bagdad
Als de pot is gevuld met een zure vloeistof, zoals azijn of gefermenteerd druivensap, verandert deze in een batterij die een kleine hoeveelheid stroom kan opwekken. De zure vloeistof laat een stroom elektronen toe van de koperen buis naar de ijzeren staaf wanneer de twee metalen aansluitingen zijn verbonden. Dit is in wezen hetzelfde principe dat 2,000 jaar later door Galvani werd ontdekt en zo Alessandro Volta een paar jaar later met succes toegepast in de eerste moderne batterij.
Waar werd de batterij van Bagdad voor gebruikt?
Onderzoekers voeren verschillende experimenten uit met modellen van de Bagdad-batterij, omdat ze met de resultaten in staat waren om tussen de 1.5 en 2 volt uit de modellen elektriciteit op te wekken. Het is niet veel kracht. Onderzoekers zijn echter nog steeds verbaasd over het feit dat batterijen bijna 2,200 jaar geleden zouden zijn gebruikt!
Velen hebben het gebruik van de Bagdad-batterij uitgelegd door te zeggen dat de Grieken en Romeinen bepaalde soorten elektrische vissen gebruikten bij de behandeling van pijn, ze gingen letterlijk op een levende elektrische paling staan totdat hun jichtpijnlijke voeten gevoelloos werden. Daarom werd de batterij misschien gebruikt als een gemakkelijke bron van minder slijmerige analgetische elektriciteit (Elektroanalgesie).
Andere theorieën stellen dat verschillende batterijen aan elkaar kunnen zijn gekoppeld om een hogere spanning te genereren voor gebruik bij het galvaniseren van goud tot een zilveren oppervlak. Meer experimenten met verschillende batterijen van het type Bagdad hebben aangetoond dat dit mogelijk is.
Interessante feiten die u moet weten over de batterij van Bagdad
- De batterijen van Bagdad zijn eigenlijk terracotta potten die ongeveer 115 mm tot 140 mm hoog zijn.
- Hoewel Wilhelm Konig, de Duitse archeoloog die directeur was van het Nationaal Museum van Irak, algemeen wordt aangenomen dat hij de batterijen van Bagdad in de collecties van het museum in 1938 ontdekte, is het onzeker of Konig het zelf heeft opgegraven of dat het in het museum is gearchiveerd.
- Wilhelm Konig was een van de eersten die speculeerde dat deze 2200 jaar oude oude potten van klei in feite batterijen waren in een artikel dat in 1940 werd gepubliceerd.
- Men geloofde dat de batterijen in de oudheid werden gebruikt voor het galvaniseren van goud op zilveren voorwerpen, of als een gemakkelijke bron van minder slijmerige pijnstillende elektriciteit. Tot op heden zijn deze beweringen niet bewezen en er is geen sluitend bewijs om deze theorieën te ondersteunen.
- Oude volkeren in Mesopotamië gebruikten een proces genaamd "vuurvergulden”Voor decoratieve doeleinden.
- Theoretici van de oude astronauten suggereren dat de oude Egyptenaren zeer vertrouwd waren met de batterijen van Bagdad. Volgens hun theorie zouden de batterijen zijn gebruikt om licht te geven in de kamers van de piramides en andere dergelijke geheime plaatsen. Maar deze theorie heeft ook geen bewijs dat haar ondersteunt. Tot op de dag van vandaag zijn er nergens geschreven teksten gevonden die het gebruik van elektriciteit in de oudheid op een dergelijke manier zouden suggereren, althans niet met de "Bagdad-batterijen".
- Als deze Iraakse artefacten inderdaad als batterijen zouden worden gebruikt, zouden ze een millennium ouder zijn dan de elektrochemische cel van Alessandro Volta.
- Onderzoekers die de theorie ondersteunen dat terracottapotten oude batterijen zijn, suggereren dat gefermenteerd druivensap, citroensap of azijn werd gebruikt als een zure elektrolyt om een kleine hoeveelheid elektrische stroom op te wekken, die niet meer was dan 2 volt.
- Hoewel er maar heel weinig gedocumenteerde experimenten zijn met de Bagdad-batterijen, had dr. Arne Eggebrecht van het Pelizaeus-museum in Hildesheim in 1978 enkele experimenten uitgevoerd met Bagdad-batterijmodellen (replica) met druivensap als een zure vloeistof en dunne laagjes zilver die zogenaamd resulteerde in de productie van elektriciteit.
- Elisabeth Steen, een professor aan de Stony Brook University en een expert op het gebied van Iraakse archeologie, stelt dat deze artefacten geen batterijen waren en ze is het volledig oneens met iedereen die anders probeert te suggereren.
- Gezien de beschrijvingen van de Bagdad-batterijen, waren deze aan de bovenkant verzegeld met metalen stukken, dus het zou bijna onmogelijk zijn geweest om ze ergens op aan te sluiten, zelfs als ze wel elektriciteit produceerden, tenzij het ontwerp wordt gewijzigd.
- Er zijn geen draden of geleiders gevonden of geassocieerd met de batterijen van Bagdad.
- Er zijn verschillende andere artefacten die lijken op de Bagdad-batterijen die overal in het oude Mesopotamië worden gevonden, meestal gebruikt om papyrus op te slaan.
- Onderzoek suggereert dat het mogelijk is dat verrotte papyrusrollen die in deze vaten zijn geplaatst, zure organische resten hebben veroorzaakt.
Dus, wat is jouw mening over de “Bagdad Batterij?” Is dit echt een batterij die in de oudheid werd gebruikt om elektriciteit op te wekken? Of is het gewoon een soort terracotta pot waarin papyrusrollen worden bewaard?
