Poveglia, een klein eiland net voor de kust van Noord-Italië tussen Venetië en Lido in de lagune van Venetië, wordt gezegd dat het het meest spookachtige eiland ter wereld is of zelfs de meest spookachtige plek ter wereld. Een klein kanaal verdeelt het eiland in twee afzonderlijke delen, waardoor het een unieke vorm van schoonheid krijgt.
Het onbewoonde eiland Poveglia staat bekend als een van de meest illegale plaatsen die je zou kunnen (maar eigenlijk niet mogen) bezoeken. Wanneer de meeste mensen een reis naar dat beroemde deel van de wereld beginnen te plannen, komen beelden van romantische wandelpaden, renaissancekunst en oude architecturen voor de geest, maar zo'n spookachtig eiland neemt over het algemeen geen plaats in op iemands lijst die je gezien moet hebben.
Maar sommige bezoekers zijn nog steeds nieuwsgierig naar het kleine, beruchte Italiaanse eiland dat ooit diende als quarantainestation, een stortplaats voor slachtoffers van de zwarte pest, meer recentelijk een psychiatrisch ziekenhuis.
Door de jaren heen is dit kleine eiland getuige geweest van talloze tragedies binnen zijn kustlijnen, waardoor het zijn griezelige naam heeft verdiend. Tegenwoordig blijft het eiland Poveglia een van de meest spookachtige plaatsen in Italië dat volledig verlaten staat, als een afbrokkelende verzameling verlaten gebouwen en onkruid, op slechts drie kilometer afstand van de glinsterende paleizen van het Canal Grande.
Ondanks het feit dat het illegaal is om Poveglia te bezoeken, blijven sensatiezoekers het als een coole, zij het griezelige bestemming beschouwen; maar iedereen die de kans heeft genomen om voet op het eiland te zetten, is vertrokken met absoluut geen verlangen om ooit terug te keren. Er wordt gezegd dat elke tragische gebeurtenis die zich in de geschiedenis heeft voorgedaan, nog steeds op dit eenzame eiland rondspookt.
De duistere geschiedenis achter het eiland Poveglia:
Duizenden jaren terug, tijdens het Romeinse rijk, werd het eiland Poveglia aanvankelijk gebruikt om slachtoffers van de pest en melaatsheid te huisvesten, en de naam verschijnt voor het eerst in het historische record in 421, toen mensen uit Padua en Este daarheen vluchtten om aan de barbaar te ontsnappen. invasies. In de 9e eeuw begon de bevolking van het eiland te groeien, en in de volgende eeuwen groeide het belang ervan gestaag. In 1379 werd Venetië aangevallen door de Genuese vloot die de inwoners van Poveglia naar de Giudecca leidde.
Het eiland bleef in de daaropvolgende eeuwen onaangetast tot 1527 toen de doge het eiland aanbood aan de Camaldolese monniken, die het aanbod weigerden. In het midden van de 17e eeuw bouwde de Venetiaanse regering vijf achthoekige forten om de ingangen van de lagune te beschermen en te controleren, en de achthoek van Poveglia is een van de vier die nog steeds bestaan.
Vanaf 1776 viel het eiland onder de jurisdictie van het Public Health Office en werd het een controlepost (quarantainestation) voor alle goederen en mensen die per schip van en naar Venetië kwamen om de rest van het land te beschermen tegen de pest en andere besmettelijke ziekten. Het was de tijd dat de pest terugkeerde en bijna tweederde van de Europese bevolking omkwam.
Tijdens die vreselijke periode had Venetië de strengste sanitaire wetten: de regering eiste dat alle handelaren 40 dagen op Poveglia woonden voordat Venetië hen de stad binnen zou laten. Uiteindelijk, in 1793, waren er verschillende gevallen van de pest op twee schepen, en bijgevolg werd het eiland omgevormd tot een tijdelijk opsluitingsstation voor zieken.
Binnen enkele jaren begonnen de dode lichamen het eiland snel te overbevolking en duizenden werden in grote, gemeenschappelijke graven gedumpt. In veel gevallen werden de lichamen verbrand. Sommige al te voorzichtige Italiaanse gemeenschappen namen zelfs de gewoonte aan om iedereen weg te sturen die de minste tekenen van ziekte vertoonde. Veel van die mensen waren helemaal niet besmet met de pest en werden letterlijk naar Poveglia gesleept en op stapels rottende lijken gedumpt.
Het eiland werd een permanent geïsoleerd ziekenhuis (lazaret) in 1805, onder het bewind van Napoleon Bonaparte, die ook de oude 12e-eeuwse kerk van San Vitale liet vernietigen, en de overgebleven oude klokkentoren werd omgebouwd tot een vuurtoren. Het is het meest zichtbare en ook een van de oudste bouwwerken op het eiland en vormt een herkenningspunt voor deze historische plek. Het lazaretto werd in 1814 gesloten.
In de 20e eeuw werd het eiland weer gebruikt als quarantainestation, maar in 1922 werden de bestaande gebouwen omgebouwd tot een asiel voor geesteszieken en voor langdurige zorg, weinig mensen waren erg verrast.
De realiteit was echter heel anders, aangezien de geestelijk gestoorde patiënten naar het eiland alleen maar dienden om de legende te verrijken dat het een plek was om te vermijden. Door het isolement en de privacy die het eiland bood, konden beruchte wetenschappers en artsen doen wat ze wilden aan hun patiënten. Meldingen van wijdverbreid misbruik en slechte experimenten begonnen terug te drijven naar het vasteland, met het geschreeuw van de gekwelde zielen die daar vastzaten.
Poveglia-legendes vertellen over een bijzonder demente arts wiens beruchte experimenten met patiënten nog steeds schokkend zijn als ze vandaag worden verteld. Hij geloofde dat bijvoorbeeld hersenoperatie―Een psychochirurgie waarbij verbindingen in de hersenen worden verbroken ― was een geweldige manier om psychische aandoeningen te behandelen en te genezen, dus voerde hij lobotomieën uit bij talloze patiënten, meestal tegen hun wil.
De procedures waren vreselijk slecht en ook pijnlijk. Hij gebruikte hamers, beitels en boren zonder verdoving of zorg voor sanitaire voorzieningen. Hij zou zijn donkerste experimenten hebben bewaard voor de speciale patiënten, die hij naar de klokkentoren van het ziekenhuis bracht. Wat hij daar ook deed, het geschreeuw van degenen die werden gemarteld, is nog steeds te horen over het hele eiland.
Volgens het verhaal begon de dokter zijn eigen mentale martelingen te ondergaan en werd hij achtervolgd door de vele geesten van het eiland. Uiteindelijk verloor hij zijn verstand en klom hij naar de top van de klokkentoren en wierp zich beneden zijn dood in.
Er zijn echter verschillende verslagen over zijn dood. Sommigen zeggen dat hij misschien zelfs geduwd is, hetzij door een boze eilandgeest, hetzij door een aantal van zijn woedende patiënten. Naar verluidt was een verpleegster getuige van zijn val en beweerde hij dat hij het aanvankelijk had overleefd, maar dat er een spookachtige mist uit de grond kwam en hem tot zijn dood wurgde. Sommigen gaan echter in op de legende en beweren dat de dokter, nog in leven, door een aantal van zijn patiënten met lobotomie werd gegrepen en in de muur van de klokkentoren werd dichtgemetseld. Andere versies geven aan dat patiënten hem in de toren plaatsten nadat hij dood was.
Op de een of andere manier bleef het psychiatrisch ziekenhuis open tot 1968. In de jaren zestig huisvestte het eiland ook enkele jaren oudere daklozen. Daarna werd het eiland volledig verlaten en werd het alleen gebruikt voor landbouwdoeleinden, met name voor de druivenoogst.
Deze griezelige plek is nog steeds de thuisbasis van bloeiende druivenwijngaarden. Bijna de enige mensen die tegenwoordig het eiland durven te bezoeken, zijn degenen die het fruit in het seizoen gaan oogsten. Wijnstokken moeten het goed doen in asachtige grond, want er was gezegd dat meer dan 50 procent van de bodem van het eiland bestaat uit menselijke as!
De spookverhalen die de lucht van het eiland Poveglia inademen:
Jaren nadat het psychiatrische ziekenhuis op het eiland Poveglia was gesloten, besloot een familie het eiland te kopen met de bedoeling er een privévakantiehuis te bouwen. Ze arriveerden en waren op de eerste dag geïnstalleerd, opgewonden om aan hun nieuwe avontuur te beginnen, maar die allereerste nacht was gevuld met zulke verschrikkingen dat het gezin binnen enkele uren vluchtte en nooit meer terugkwam. Ze meldden dat het gezicht van hun dochter bijna was opgelicht door een boze inwonende entiteit.
Velen geloven dat honderdduizenden gekwelde zielen nog steeds vastzitten op het eiland Poveglia. Van de massale toestroom van slachtoffers van de pest die op het eiland werden gedwongen tot degenen die werden gemarteld in het psychiatrische ziekenhuis dat daar ooit was gestationeerd, een gevoel van verdriet en lijden blijft tot op de dag van vandaag doordringen van het eiland. Er wordt zelfs gezegd dat je hun geschreeuw nog steeds kunt horen!
Bezoekers van het ziekenhuis tijdens de laatste jaren van de operatie, evenals illegale bezoekers sindsdien, hebben aangrijpende paranormale ervaringen gemeld in de gebouwen en op het terrein. Een van de dingen die bezoekers melden, is het gevoel dat ze worden bekeken. Sommige illegale toeristen melden dat ze schaduwen op de muren hebben gezien die met hen meebewegen terwijl ze de vervallen faciliteit verkennen. Anderen melden dat ze zijn bekrast en geduwd door onzichtbare krachten. Van sommige entiteiten wordt zelfs gezegd dat ze bezoekers tegen muren duwen of door gangen jagen. Sommige bezoekers beweerden zelfs dat ze bij het betreden van de verlaten asielgebouwen een zwaar gevoel van angst kregen om om hen heen neer te dalen, gevolgd door een diepe stem die waarschuwde: "Vertrek onmiddellijk en keer niet terug." De bezoekers voldeden meteen.
Zelfs de lokale bevolking beweert tot op de dag van vandaag dat de geest van de dokter nog steeds in de toren is en daar voor altijd zal blijven en dat je hem op een rustige nacht, als je goed luistert, aan de torenklok kunt horen luiden.
Verkoolde menselijke botten spoelen nog steeds aan op de kust van Poveglia en het is geen verrassing voor dit kleine eiland waar door de jaren heen, meer dan 100,000 slachtoffers van de pest en psychiatrische patiënten werden daar verbrand en begraven. De lokale vissers geven het eiland een brede ligplaats uit angst voor het netten van de gepolijste botten van voorouders.
In 2014 veilde de Italiaanse staat een huurovereenkomst van 99 jaar van Poveglia, dat staatseigendom zou blijven, om inkomsten te genereren, in de hoop dat de koper het ziekenhuis zou herontwikkelen tot een luxe hotel. Het hoogste bod was van de Italiaanse zakenman Luigi Brugnaro, maar de huurovereenkomst ging niet door omdat werd geoordeeld dat zijn project niet aan alle voorwaarden voldeed.
