Tot op heden aanvaardde onze moderne wetenschap algemeen dat de "proboscis - een lang, tongachtig mondstuk dat wordt gebruikt door de motten en vlinders van vandaag" om de nectar in bloemenbuizen te bereiken, feitelijk is geëvolueerd na het ontstaan van bloemen om hiervan te profiteren in mint conditie overvloedige voedselbron. Maar een recente paleontologische vondst wijst echter op een andere twijfelachtige theorie.
De vreemde studie van fossiele kernen uit het late Trias en het vroege Jura werd geleid door een internationaal team van onderzoekers in Duitsland; waarin ze weeny soorten versteende schubben tegenkwamen die asarule op vlinders en motten vond.
Later hebben de verdere analyses onthuld dat deze 200 miljoen jaar oude prehistorische vlinders ook een proboscis hadden, ondanks het feit dat bloemen nog geen 70 miljoen jaar zouden bestaan.
Hoewel het zou kunnen worden gesuggereerd dat de slurf hen had kunnen helpen om de suikerachtige bestuivingsdruppels van gymnospermen op te vangen (een type plant dat in die tijd extreem vaak voorkwam), lijkt het erop dat de huidige theorieën over de evolutie van deze insecten dat niet lijken te zijn. voldoende adequaat zijn.
