In het hart van de Japanse Pacifische Ring van Vuur ligt de berg Mihara, een actieve vulkaan die een macabere reputatie heeft opgebouwd als de beruchtste zelfmoordplaats van het land. Dit torenhoge natuurwonder, dat oprijst uit de wateren van de Stille Oceaan, is getuige geweest van het tragische einde van duizenden levens en heeft de aandacht gevestigd op een verontrustend aspect van de Japanse maatschappelijke structuur.
Het begon allemaal op 12 februari 1933, toen een 19-jarig Japans schoolmeisje genaamd Kiyoko Matsumoto zelfmoord pleegde door in de actieve vulkanische krater van de berg Mihara, op het eiland Izu Ōshima, te springen.
Kiyoko was verliefd geworden op een van haar medestudenten genaamd Masako Tomita. Omdat lesbische relaties destijds in de Japanse cultuur als taboe werden beschouwd, besloten Kiyoko en Masako naar de vulkaan te reizen, zodat Kiyoko daar haar leven kon beëindigen in de helse temperatuur van 1200 ° C in de lavaput, wat ze uiteindelijk deed.
Na de tragische dood van Kiyoko veroorzaakte deze daad een bizarre trend onder de emotioneel gebroken Japanse individuen, en het jaar daarop sprongen 944 mensen, waaronder 804 mannen en 140 vrouwen, in de dodelijke vulkanische krater van de berg Mihara om hun vreselijke ondergang tegemoet te zien. Binnen de volgende twee jaar werden er nog eens 350 zelfmoorden gemeld op dit onheilspellende vulkanische punt.
De redenen achter de duistere reputatie van de berg Mihara zijn complex en verweven met de unieke culturele en maatschappelijke dynamiek van Japan. Historisch gezien heeft zelfmoord in Japan een andere connotatie gehad dan in andere landen. Het wordt vaak gezien als een daad van eer, verlossing of zelfs protest, geworteld in de oude tradities van samoerai-erecodes en de invloed van het boeddhisme.
In het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog, toen Japan een snelle modernisering en maatschappelijke veranderingen doormaakte, steeg het aantal zelfmoorden enorm, vooral onder jongeren. De berg Mihara, met zijn mystieke aantrekkingskracht en angstaanjagende schoonheid, werd een ongelukkig baken voor degenen die een einde aan hun leven wilden maken. Nieuwsberichten en mond-tot-mondreclame romantiseerden de dodelijke aantrekkingskracht van de vulkaan, waardoor een morbide fascinatie ontstond die gestoorde individuen uit het hele land aantrok.
Ondanks talloze pogingen van de Japanse autoriteiten en lokale organisaties om zelfmoorden op de berg Mihara te ontmoedigen, blijft de tragische trend bestaan. Er zijn barrières, bewakingscamera's en crisishotlines opgezet om degenen die zelfbeschadiging overwegen af te schrikken, maar de toegankelijkheid van de berg en de psychologische complexiteit die tot zelfmoord leidt, maken het een uitdagend probleem om volledig aan te pakken.
Het overweldigende aantal sterfgevallen op de berg Mihara heeft geleid tot debatten over geestelijke gezondheidszorg, maatschappelijke druk en de behoefte aan empathische ondersteuningssystemen in Japan. Terwijl de inspanningen om deze zorgen aan te pakken aan de gang zijn, blijft de duistere erfenis van de berg Mihara als symbool van wanhoop het collectieve bewustzijn van de natie achtervolgen.
Tegenwoordig reisden sommige bezoekers, uit een onweerstaanbare nieuwsgierigheid naar de menselijke natuur, vaak alleen naar de berg Mihara om de zielige taferelen van de dood en de tragische sprongen van de slachtoffers te aanschouwen!
