जीवाश्महरूको खोजले हामीलाई चकित पार्न कहिल्यै रोक्दैन, र वैज्ञानिकहरूले अर्को अविश्वसनीय खोज गरेका छन्। अन्वेषकहरूले प्रागैतिहासिक उभयचर 'हत्यारा ट्याडपोल' भनेर चिनिने अनुहार पत्ता लगाएका छन् जुन डायनासोरभन्दा धेरै अघि 300 मिलियन वर्ष पहिले बाँचेको थियो। 10 फिट सम्मको लम्बाइको साथ, यो प्राणी यसको वातावरणमा एक शीर्ष शिकारी थियो, यसको शक्तिशाली बङ्गारा प्रयोग गरेर साना जनावर र कीराहरूलाई खुवाउन। यस डरलाग्दो प्राणीको खोजले पृथ्वीमा जीवनको इतिहासमा नयाँ प्रकाश दिइरहेको छ, र हाम्रो ग्रहको विगतको नयाँ अनुसन्धान र समझको लागि ढोका खोल्दैछ।
पुरानो खोपडीका टुक्राहरूलाई एकसाथ टुक्रा पारेर, वैज्ञानिकहरूले 330 मिलियन वर्ष पुरानो गोही जस्तो "ट्याडपोल" प्राणीको भूतिया अनुहारलाई पुनर्निर्माण गरेका छन्, यसले यो कस्तो देखिन्थ्यो तर यो कसरी बाँचिरहेको हुन सक्छ भनेर पनि खुलासा गरेको छ।
विलुप्त प्रजातिको बारेमा वैज्ञानिकहरूले थाहा पाएका छन्, Crassigyrinus scoticus, एक दशकको लागि। तर आदिम मांसाहारीका सबै ज्ञात जीवाश्महरू गम्भीर रूपमा कुचिएका छन्, यसको बारेमा थप पत्ता लगाउन गाह्रो भएको छ। अब, कम्प्युटेड टोमोग्राफी (CT) स्क्यानिङ र थ्रीडी भिजुअलाइजेशनमा भएको प्रगतिले अनुसन्धानकर्ताहरूलाई पुरानो जनावरको बारेमा थप विवरणहरू प्रकट गर्दै पहिलो पटक टुक्राहरूलाई डिजिटल रूपमा टुक्रा पार्न अनुमति दिएको छ।
अघिल्लो अनुसन्धानले यो देखाएको छ Crassigyrinus scoticus टेट्रापोड थियो, पानीबाट जमिनमा संक्रमणको लागि पहिलो जीवहरूसँग सम्बन्धित चार-खुट्टा भएको जनावर। टेट्रापोडहरू लगभग 400 मिलियन वर्ष पहिले पृथ्वीमा देखा पर्न थाले, जब प्रारम्भिक टेट्रापोडहरू लोब-फिन्ड माछाहरूबाट विकसित हुन थाले।
यसको आफन्तहरूको विपरीत, तथापि, विगतका अध्ययनहरूले फेला पारेका छन् Crassigyrinus scoticus जलीय जनावर थियो। यो या त यो हो कि यसका पुर्खाहरू जमिनबाट पानीमा फर्केका थिए, वा तिनीहरूले यसलाई पहिलो स्थानमा कहिले पनि अवतरण गरेनन्। यसको सट्टा, यो कोइलाको दलदलमा बस्थ्यो - सिमसार भूमिहरू जुन लाखौं वर्षमा कोइला भण्डारमा परिणत हुनेछ - जुन अहिले स्कटल्याण्ड र उत्तर अमेरिकाका केही भागहरूमा छ।
युनिभर्सिटी कलेज लन्डनका वैज्ञानिकहरूले गरेको नयाँ अनुसन्धानले जनावरको ठूलो दाँत र शक्तिशाली बङ्गारा भएको देखाएको छ। यद्यपि यसको नामको अर्थ "बाक्लो ट्याडपोल" हो, अध्ययनले देखाउँछ Crassigyrinus scoticus तुलनात्मक रूपमा समतल शरीर र धेरै छोटो खुट्टाहरू, गोही वा एलिगेटर जस्तै।
युनिभर्सिटी कलेज लन्डनमा सेल एण्ड डेभलपमेन्ट बायोलोजीका लेक्चरर अध्ययनका प्रमुख लेखक लौरा पोरोले भनिन्, "जीवनमा, क्रासिगिरिनस लगभग दुई देखि तीन मिटर (६.५ देखि ९.८ फिट) लामो हुने थियो, जुन त्यो समयको लागि निकै ठूलो थियो।" एक कथन। "यो सम्भवतः आधुनिक गोहीहरू जस्तै व्यवहार गरेको हुन सक्छ, पानीको सतह मुनि लुकेर र शिकार समात्न यसको शक्तिशाली टोकाइ प्रयोग गरेर।"
Crassigyrinus scoticus दलदली इलाकामा शिकार शिकार गर्न पनि अनुकूल थियो। नयाँ अनुहारको पुनर्निर्माणले हिलो पानीमा हेर्नको लागि ठूला आँखाहरू, साथै पार्श्व रेखाहरू, एक सेन्सर प्रणाली जसले जनावरहरूलाई पानीमा कम्पनहरू पत्ता लगाउन अनुमति दिन्छ भनेर देखाउँछ।
यद्यपि धेरै कुरा थाहा छ Crassigyrinus scoticus, वैज्ञानिकहरू अझै पनि जनावरको थुथुनको अगाडिको खाली ठाउँबाट अन्योलमा छन्। पोरोका अनुसार, ग्यापले स्कोटिकसलाई शिकार गर्न मद्दत गर्न अन्य इन्द्रियहरू थिए भनेर संकेत गर्न सक्छ। यसमा तथाकथित रोस्ट्रल अंग हुन सक्छ जसले जीवलाई विद्युतीय क्षेत्रहरू पत्ता लगाउन मद्दत गर्यो, पोरोले भने। वैकल्पिक रूपमा, स्कोटिकसमा जैकबसनको अंग हुन सक्छ, जुन सर्प जस्ता जनावरहरूमा पाइन्छ र विभिन्न रसायनहरू पत्ता लगाउन मद्दत गर्दछ।
अघिल्लो अध्ययनहरूमा, पोरोले भने, वैज्ञानिकहरूले पुनर्निर्माण गरे Crassigyrinus scoticus धेरै अग्लो खोपडीको साथ, मोरे इलको जस्तै। "यद्यपि, जब मैले सीटी स्क्यानबाट डिजिटल सतहको साथ त्यो आकारको नक्कल गर्ने प्रयास गरें, यसले काम गरेन," पोरोले बताए। "यस्तो फराकिलो तालु र यति साँघुरो खोपडीको छाना भएको जनावरको यस्तो टाउको हुने सम्भावना थिएन।"
नयाँ अनुसन्धानले यो जनावरको खोपडी आधुनिक गोहीको जस्तै भएको देखाएको छ। जनावर कस्तो देखिन्थ्यो भनेर पुन: निर्माण गर्न, टोलीले चारवटा अलग-अलग नमूनाहरूबाट CT स्क्यान प्रयोग गर्यो र यसको अनुहार प्रकट गर्न टुटेको जीवाश्महरू एकसाथ टुक्रा पार्यो।
"हामीले सबै हड्डीहरू पहिचान गरिसकेपछि, यो थ्रीडी-जिगस पजल जस्तै थियो," पोरोले भने। "म सामान्यतया ब्रेनकेसको अवशेषबाट सुरु गर्छु, किनकि त्यो खोपडीको मूल हुनेछ, र त्यसपछि यसको वरिपरि तालु जम्मा गर्छु।"
नयाँ पुनर्निर्माणको साथ, शोधकर्ताहरूले बायोमेकानिकल सिमुलेशनहरूको श्रृंखलाको साथ प्रयोग गर्दै छन् कि यो के गर्न सक्षम थियो।
अध्ययन मूल रूपमा प्रकाशित भएको थियो जर्नल अफ भर्टेब्रेट पेलियोन्टोलजी। मे २३, २०१९।
