1950 को दशकको अन्तमा, धेरै लोकप्रिय अमेरिकी प्रकृतिविद् इभान टेरेन्स स्यान्डरसनले WWII को समयमा अलेउटियनहरूमा शेम्या टापुमा तैनाथ एक इन्जिनियर एलन माकशिरबाट प्राप्त गरेको पत्रको बारेमा एउटा रोचक विवरण साझा गर्नुभयो।
जब एलन माकशिर र तिनका टोलीलाई अवतरण पट्टी निर्माण गर्ने जिम्मा दिइएको थियो, तिनीहरूले अनजानमा केही पहाडहरू भत्काए र केही तलछट तहको मुनि मानव हड्डीहरू फेला पारे। तिनीहरू त्यहाँ आइपुगे जुन ठूला ठूला खोपडी र हड्डीहरू सहित केही ठूला मानव अवशेषहरूका लागि गाडिएको ठाउँ जस्तो देखिन्छ।
आधार देखि माथि सम्म, एउटा खोपडी 11 इन्च चौडा र 22 इन्च लामो थियो। एक सामान्य वयस्क खोपडी पछाडि देखि अगाडि 8 इन्च लामो छ। यस्तो ठूलो खोपडी केवल एक विशाल व्यक्तिको सम्पत्ति हुन सक्छ।
पत्रमा दिइएको कथन अनुसार, टाढाको विगतमा, राक्षसहरूको दाँत र तर्कहीन फ्ल्याटहेडहरूको दोस्रो पङ्क्ति थियो। प्रत्येक खोपडीको माथिल्लो भागमा, त्यहाँ एक ट्रेपन गरिएको, सुन्दर तरिकाले नक्काशी गरिएको प्वाल थियो।
पेरुका मायनहरू र मोन्टानाका फ्ल्याटहेड इन्डियनहरूले शिशुको खोपडीलाई लम्बाइको रूपमा विकास गर्न बाध्य तुल्याउन प्रयोग गर्थे।
श्री स्यान्डरसनले दोस्रो पत्र प्राप्त गरेपछि थप प्रमाण खोजे, तर यसले उनको शंकालाई पुन: पुष्टि गर्यो। द स्मिथसोनियन इन्स्टिच्युटले रहस्यमय हड्डीहरू कब्जा गरेको थियो। दुवै पत्र अनुसार।
श्री स्यान्डरसनलाई थाहा थियो कि स्मिथसोनियन संस्थाको हड्डीहरूको स्वामित्व छ, र उनीहरूले आफ्नो निष्कर्ष सार्वजनिक गर्न किन इन्कार गरे भनेर उनी अन्योलमा थिए। "के मानिसहरूले इतिहासलाई पुनर्लेखन गर्न सक्दैनन्?" उनले आश्चर्य व्यक्त गरे।
