1995 को सुरुमा, माइक "म्याडम्यान" मार्कमले संयुक्त राज्य अमेरिकाको स्टान्बेरी, मिसौरीमा रहेको आफ्नो घरको पोर्चमा टाइम मेसिन निर्माण गर्ने प्रयास गरे। उनले ज्याकब्स ल्याडर नामक कन्ट्राप्शनमा काम गर्न थाले।
यसले परिमार्जित कम्प्याक्ट डिस्क लेजर प्रयोग गरेर दुई ध्रुवहरू बीचको हावा प्रतिरोध कम गर्दछ। परिणाम निरन्तर चाप हुनेछ। जब उसले यन्त्र खोल्यो, उसले केहि असामान्य देख्यो।
त्यहाँ एउटा तातो चिन्ह थियो, जुन तपाईंले तातो फुटपाथमा देख्नुहुने जस्तै थियो, बाहेक यो भंवरको आकारमा थियो र गोलाकार थियो। त्यसोभए उसले के हुन्छ भनेर हेर्नको लागि भंवरमा शीट मेटल स्क्रू फ्याँकेर प्रभाव परीक्षण गर्ने निर्णय गर्यो। उहाँका अनुसार यो आधा सेकेन्डको लागि गायब भएको थियो र एक सेकेन्ड पछि केही फिट टाढा देखा पर्यो।
त्यतिबेला उहाँ २१ वर्षको मात्र हुनुहुन्थ्यो र उहाँ बिजुलीमा पढ्दै हुनुहुन्थ्यो । आफ्ना साथीहरूसँग तुलना गर्दा, मार्कम एकदमै बुद्धिमान भन्न सकिन्छ। स्पष्ट रूपमा, मार्कमले टाइम मेसिन निर्माण गर्ने प्रयास गरे किनभने उनी भविष्यबाट विजेता लटरी नम्बरहरू प्राप्त गर्न चाहन्थे। तर, उहाँसँग एउटा समस्या थियो कि उहाँलाई यो काम गर्न धेरै शक्ति चाहिन्छ।
केही थप परीक्षणहरू पछि, सीडी लेजरमा आगो लाग्यो। मेसिन फेरि बनाउने हो भने ठूला ट्रान्सफर्मर पनि प्रयोग गर्न सक्ने उनले सोचेका थिए ।
उनको मूल योजना ट्रान्सफर्मर खरिद गर्ने थियो, तर ती धेरै महँगो छन्। उसले विकल्पको सहारा लियो । स्थानीय विद्युत केन्द्रमा ६ वटा पुराना ट्रान्सफर्मर थिए । मार्कमले किंग सिटी, मोमा रहेको सेन्ट जोसेफ लाइट एण्ड पावर जेनेरेटिङ स्टेसनबाट छवटा ३००-प्लस पाउण्ड ट्रान्सफर्मर चोरेका थिए।
आफ्नो प्रयोगहरूको परीक्षण गर्दा, उसले आफ्नो छिमेकमा धेरै ब्लकहरू ब्ल्याकआउटको कारण बनायो। केहि क्षण पछि, Gentry काउन्टी शेरिफ Eugene Lupfer ले ट्रान्सफर्मर चोरी गरेको आरोपमा जनवरी 29, 1995 मा उनको घर भित्र वारेन्ट संग गिरफ्तार।
धेरै महिना जेल बसेपछि मार्कम रिहा भए । र त्यसपछि उसलाई कोस्टमा कोस्ट रेडियोमा आर्ट बेलको अतिथि बन्न आमन्त्रित गरियो। उसले स्क्रूको कथा र टाइम मेसिन निर्माण गर्ने आफ्नो योजना बताउँछ। अबदेखि कानुनी रुपमा नै गर्ने उनको भनाइ छ ।
मार्कमले आर्टलाई भने कि उनी अझै अर्को प्रयोग सिर्जना गर्न चाहन्छन् तर न त पैसा छ न स्पेयर पार्ट्स। अन्तर्वार्ताको क्रममा, उनले आफ्नो फोन नम्बर दिए र 3 दिनसम्म ननस्टप कलहरू प्राप्त गरे। कार्यक्रमले मार्कमलाई धेरै मद्दत गर्यो किनभने धेरै श्रोताहरूले उहाँलाई विचार, कोष, र स्पेयर पार्टहरू साझा गरे।
उहाँका श्रोताहरूको सहयोग र अनुदानले, उहाँको अर्को पटकको मेसिन परियोजना अघिल्लो भन्दा धेरै शक्तिशाली र धेरै ठूलो थियो। मूल इन्जिन किलोवाट दरमा चलेको बेला, यो पटक यो 3 मेगावाटको लागि डिजाइन गरिएको थियो। किनभने उनी आफैंमा मेसिन परीक्षण गर्न चाहन्थे।
साथै, मार्कमले अमेरिकी सेनाले फिलाडेल्फिया प्रयोगमा प्रयोग गरेको जस्तै घुम्ने चुम्बकीय क्षेत्र स्थापना गर्दछ। उनले चुम्बकीय क्षेत्र घुमाउने कार्य बढी प्रभावकारी र प्रभावकारी हुने बताए ।
आर्ट बेलले लगभग एक वर्ष पछि माइक मार्कमलाई पाहुनाको रूपमा देखाए। मार्कमले अझ परिष्कृत टाइम मेसिनको साथ प्रयोग गरिरहेको दाबी गरे। इलेक्ट्रोम्याग्नेटिक भोर्टेक्स मानिस भित्र जानको लागि पर्याप्त थियो।
अन्तर्वार्ता मार्कमले मेसिन चलाउनको लागि वांछित मात्राको भोल्टेज उत्पादन गर्ने दावीसँग समाप्त भयो। के लिएर जान्छु भनेर सोध्दा उनले आफ्नो मोबाइल मात्रै जवाफ दिए । कार्यक्रमको अन्त्यमा, माइकले आफ्नो फोन नम्बरको सट्टा आफ्नो ठेगाना दिने निर्णय गरे। इच्छुक जो कोहीले गुगल अर्थमा आफ्नो घर खोज्न सक्छन्।
1996 मा बेलको कार्यक्रममा मार्कमको दोस्रो र अन्तिम उपस्थितिको क्रममा, उनले आफ्नो "कानूनी" टाइम मेसिन पूरा गर्न 30 दिन टाढा रहेको बताए।
माइक मार्कम 1997 मा हराए र त्यसपछि देखि देखी वा सुनिएको छैन। मार्कम बेपत्ता भएको केही समयपछि एक श्रोताले आर्ट बेल शोलाई आफूले फेला पारेको अनौठो कथाको बारेमा कुरा गर्न बोलाए। 1930 मा प्रहरीले क्यालिफोर्नियाको समुद्र तटमा एक मृत मानिस फेला पारेको थियो।
उसलाई एक अनौठो धातुको ट्यूबमा कुचिएको थियो, मानिसलाई चिन्न नसकिने थियो र उनको शरीर नजिकै एक रहस्यमय उपकरण फेला पर्यो। फोन गर्नेले भने कि यन्त्र सेल फोन जस्तो देखिन्छ।
