បន្ទាប់ពីសិក្សាពីភពអង្គារអស់ជាច្រើនទសវត្សអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានសារភាពថាមានឱកាសល្អដែលអាចម៍ផ្កាយឬផ្កាយដុះកន្ទុយបានផ្លាស់ប្តូរជោគវាសនាភពក្រហម។ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងផែនដីភពអង្គារពោរពេញទៅដោយរណ្តៅដីដែលមិនមានអ្វីគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេដោយសារទីតាំងមិនអំណោយផលរបស់ភពអង្គារនៅក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើងនៅជាប់នឹងខ្សែក្រវ៉ាត់អាចម៍ផ្កាយ។
ជាលទ្ធផលភពអង្គារកំពុងបន្តធ្លាក់ដោយអាចម៍ផ្កាយហើយមិនដូចផែនដីទេភពអង្គារខ្វះព្រះចន្ទធំជាងនេះដើម្បីការពារវាពីអាចម៍ផ្កាយដែលចូលមក។
ក្រឡេកមើលទៅក្រោយពេលវេលាយើងដឹងថាដុំថ្មក្នុងលំហធំ ៗ បានជះឥទ្ធិពលមកលើផែនដីកាលពីអតីតកាលហើយផលប៉ះពាល់ខ្លះអាចនឹងផ្លាស់ប្តូរប្រវត្តិនៃភពផែនដីយើង។
រណ្តៅផលប៉ះពាល់ Chicxulub ដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅលើឧបទ្វីប Yucatan នៃប្រទេសម៉ិកស៊ិក (សូមមើលរូបភាពខាងលើ) គឺជាឧទាហរណ៍ដ៏ល្អបំផុតមួយដែលយើងដឹងហើយអ្នកជំនាញខ្លះជឿជាក់ថាវាជាបុព្វហេតុចម្បងនៃការផុតពូជដាយណូស័រ។
តើវាអាចទៅរួចទេដែលមានអ្វីស្រដៀងគ្នាអាចកើតឡើងនៅលើភពព្រះអង្គារប្រសិនបើមានអ្វីស្រដៀងគ្នាកើតឡើងនៅលើផែនដី? នៅលើភពអង្គារយើងបានរកឃើញរណ្ដៅដែលមានឥទ្ធិពលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នៅតំបន់លីយ៉ុតដែលមានអង្កត់ផ្ចិតប្រហែល ១២៥ ម៉ាយល៍។
ទំហំនៃរណ្ដៅប៉ះទង្គិចនេះបង្ហាញថាឥទ្ធិពលខ្លាំងប៉ុណ្ណាហើយវាអាចជាមូលហេតុចំបងមួយដែលបច្ចុប្បន្នភពអង្គារក្លាយជា“ វាលខ្សាច់” ។
ផលប៉ះពាល់របស់ផ្កាយដុះកន្ទុយនេះអាចបង្កការបំផ្លិចបំផ្លាញដល់ប្រព័ន្ធភពរបស់ភពអង្គារ។ វានឹងក្លាយជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏មហន្តរាយមួយទាក់ទងនឹងការប្រែប្រួលអាកាសធាតុពិភពលោក។ តើវាអាចទៅរួចទេដែលភពអង្គារមានជីវិតមុនពេលវាបាត់បង់បរិយាកាស?
សូម្បីតែអរិយធម៌ដែលធ្លាប់ហៅថាម៉ាស៍“ ផ្ទះ” ឥឡូវនេះក៏ផុតពូជដែរ។ ប្រសិនបើនោះជាករណីតើម៉ាទីនបានទៅណា? តើពួកគេធ្វើឱ្យវានៅរស់ទេ? តើពួកគេអាចរត់គេចខ្លួនមុនគ្រោះមហន្តរាយបានទេ? តើភពអង្គារមានទំនាក់ទំនងជាមួយផែនដីតាមវិធីណាក៏ដោយ? ទាំងនេះគ្រាន់តែជាសំណួរមួយចំនួនដែលត្រូវឆ្លើយ។
វីកឃីងខ្ញុំបានទៅដល់គោលដៅរបស់វាគឺភពអង្គារនៅថ្ងៃទី ២០ ខែកក្កដាឆ្នាំ ១៩៧៦ បន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើររយៈពេល ១០ ខែពីផែនដី។ រូបថតដែលវីឃីងខ្ញុំបានត្រលប់មកផែនដីវិញគឺអស្ចារ្យហើយរូបថតខ្លះបង្ហាញថាភពអង្គារមិនខុសពីផែនដីទេ។
តំបន់ខ្លះនៅលើភពអង្គារដូចជាជ្រលងមរណៈមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលនឹងកន្លែងនៅលើផែនដីដែរ។ បន្ទាប់ពីបានធ្វើតេស្តផ្សេងៗក្នុងការស្វែងរកជីវិតនៅលើភពព្រះអង្គាររឿងរបស់វីកឃីងខ្ញុំកាន់តែរំភើប។ វីឃីងខ្ញុំបានត្រលប់មកវិញនូវលទ្ធផលដ៏ចម្រូងចម្រាស។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតហ្គីលលេវីនបានបង្កើតតេស្តសាកល្បងមួយរបស់វីកឃីងដែលជាការសាកល្បងងាយស្រួលជាង។ គាត់ពន្យល់ថាអតិសុខុមប្រាណដូចជាអ្នកនិងខ្ញុំនិងអ្វីៗផ្សេងទៀតដកដង្ហើមហើយបន្ទាប់មកដកដង្ហើមកាបូនឌីអុកស៊ីត។
ណាសាបានប្រមូលសំណាកតូចមួយនៃដីម៉ាទៀនហើយដាក់វានៅក្នុងធុងតូចមួយដែលត្រូវបានពិនិត្យអស់រយៈពេលមួយសប្តាហ៍សម្រាប់សញ្ញានៃ“ ពពុះ” នៅខាងក្នុងបំពង់ហើយបន្ទាប់មកអ្វីដែលមិននឹកស្មានដល់បានកើតឡើងបន្ទាប់ពី ៧ ថ្ងៃ។
យោងតាមស្តង់ដាររបស់ណាសាការធ្វើតេស្តសម្រាប់ជីវិតនៅលើភពព្រះអង្គារមានភាពវិជ្ជមានដោយសារពពុះត្រូវបានគេឃើញនៅក្នុងធុងវីងឃីងអាយ។ ការធ្វើតេស្តផ្សេងទៀតដែលមានលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យផ្សេងគ្នាបានចេញមកវិញអវិជ្ជមានខណៈការធ្វើតេស្តមួយបានផ្តល់លទ្ធផលវិជ្ជមានសម្រាប់ជីវិត។
ណាសាបានជ្រើសរើសដោយប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងករណីនេះដោយបញ្ជាក់ថា“ គ្មានការបញ្ជាក់ពីជីវិតនៅលើភពព្រះអង្គារទេ” ។ យោងតាមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រខ្លះថាកាលពីមុនភពអង្គារមានបរិយាកាសស្រដៀងនឹងផែនដីប៉ុន្តែវាត្រូវបានកំទេចចោលកាលពី ៦៥ លានឆ្នាំមុន។
បន្ថែមលើទ្រឹស្តីនេះមានការប៉ាន់ស្មានពីអតីតកាលថាអរិយធម៌ដែលពីមុនធ្លាប់រស់នៅលើភពព្រះអង្គារប្រហែលជាបានភៀសខ្លួនមកផែនដីដើម្បីស្វែងរកទីជម្រកសុវត្ថិភាព។ ដូច្នេះតើឥឡូវនេះយើងមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ជា“ ម៉ាទីន” ដែលយើងកំពុងស្វែងរកទេ?
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រខ្លះអះអាងថាបានរកឃើញភស្តុតាងរឹងមាំនៃអរិយធម៌ដែលបាត់នៅលើភពព្រះអង្គារហើយពួកគេប្រហែលជាបានរកឃើញសញ្ញានុយក្លេអ៊ែរនៅក្នុងបរិយាកាសម៉ាទៀនដែលត្រូវនឹងផែនដីបន្ទាប់ពីការសាកល្បងនុយក្លេអ៊ែរ។
យោងតាមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រភស្តុតាងនៃហ្សែន -១២៩ អាចត្រូវបានរកឃើញក្នុងបរិមាណដ៏ធំសម្បើមនៅលើភពព្រះអង្គារហើយដំណើរការតែមួយគត់ដែលគេដឹងថាធ្វើឱ្យស៊ីនូន -១២៩ គឺជាការផ្ទុះនុយក្លេអ៊ែរ។ តើនេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍មួយទៀតថាតើភពអង្គារនិងផែនដីមានភាពស្រដៀងគ្នាប៉ុណ្ណា? ឬតើវាបង្ហាញថាភពអង្គារធ្លាប់ជាកន្លែងខុសគ្នាខ្លាំង?
