انقراض دایناسورها یک رویداد فاجعه بار بود که هنوز در هاله ای از ابهام است. اما چیزی که حتی جذاب تر است این است که پس از انقراض چه اتفاقی افتاد. به نظر می رسد پستاندارانی که از این ضربه جان سالم به در برده اند، به ویژه گروهی از بستگان اسب کرگدن مانند، در عواقب آن رشد کرده اند.
آنها به سرعت به اندازه های عظیم رسیدند و به عنوان "جانوران تندر" شناخته شدند. چطور به این سرعت این اتفاق افتاد؟ بر اساس مطالعه جدیدی که در 11 مه منتشر شد، پاسخ در یک برخورد رعد و برق تکاملی است که پس از برخورد سیارک در قلمرو حیوانات رخ داد. مجله ساینس
این یافته ها نشان می دهد که اندازه بزرگ بدن حداقل برخی از پستانداران را پس از انقراض دایناسورها دارای مزیت تکاملی می کند.
پستانداران معمولاً در دوران کرتاسه (145 میلیون تا 66 میلیون سال پیش) زیر پای دایناسورهای بسیار بزرگتر می چرخیدند. بسیاری از آنها کمتر از 22 پوند (10 کیلوگرم) بودند.
با این حال، با منقرض شدن دایناسورها، پستانداران از یک فرصت کلیدی برای رشد استفاده کردند. تعداد کمی از آنها به اندازه برونتوترزها، دودمان منقرض شده پستاندارانی که در بدو تولد 40 پوند (18 کیلوگرم) وزن داشتند و بیشترین ارتباط را با اسب های کنونی دارند، انجام دادند.
به گفته نویسنده اول این مطالعه، اسکار سانیسیدرو، محققی با گروه تحقیقاتی تغییرات جهانی اکولوژی و تکامل در دانشگاه آلکالا در اسپانیا، سایر گروه های پستانداران قبل از این به اندازه های بزرگی دست یافتند، برونتوترها اولین حیواناتی بودند که به طور مداوم به اندازه های بزرگ رسیدند.
نه تنها این، آنها تنها در 4 میلیون سال به حداکثر وزن 5-3.6 تن (4.5 تا 16 متریک تن) رسیدند که مدت کوتاهی از منظر زمین شناسی است.
فسیل‌های برونتوترس در آمریکای شمالی کنونی پیدا شده‌اند و نام «جانور تندر» را از اعضای ملت سیوکس به دست آورده‌اند که معتقد بودند فسیل‌ها از «اسب‌های تندر» غول‌پیکر گرفته شده‌اند که در هنگام رعد و برق در دشت‌ها پرسه می‌زنند.
دیرینه شناسان قبلاً تشخیص داده بودند که برونتوترها بسیار سریع رشد می کنند. مشکل اینجاست که آنها تا به امروز هیچ توضیح معتبری برای چگونگی آن نداشتند.
این گروه ممکن است یکی از سه مسیر متفاوت را طی کرده باشد. یک نظریه، معروف به قانون Cope، پیشنهاد می‌کند که اندازه کل گروه در طول زمان به تدریج افزایش یافت، دقیقاً مانند سوار شدن بر یک پله برقی از کوچک به بزرگ.
نظریه دیگری پیشنهاد می کند که به جای افزایش ثابت در طول زمان، لحظاتی از افزایش سریع وجود دارد که به صورت دوره ای بالا می رود، شبیه به بالا رفتن از یک پله اما توقف برای بازیابی نفس در فرودها.
نظریه سوم این بود که رشد ثابتی در همه گونه ها وجود نداشت. برخی بالا رفتند، برخی پایین آمدند، اما به طور متوسط، تعداد بیشتری به جای کم، بزرگ شدند. سانیسیدرو و همکارانش محتمل ترین سناریو را با تجزیه و تحلیل یک شجره نامه شامل 276 فرد نارگیل شناخته شده انتخاب کردند.
آنها کشف کردند که فرضیه سوم به بهترین وجه با داده ها مطابقت دارد: به جای بزرگتر شدن تدریجی در طول زمان یا تورم و فلات شدن، گونه های انفرادی برونتوها یا بزرگتر یا کوچکتر می شوند که به سمت توله های اکولوژیکی جدید گسترش می یابند.
طولی نکشید که گونه جدیدی در پرونده فسیلی به وجود آمد. با این حال، گونه‌های بزرگتر زنده ماندند در حالی که گونه‌های کوچکتر منقرض شدند و در طول زمان میانگین اندازه گروه افزایش یافت.
به گفته Sanisidro، قابل قبول ترین پاسخ رقابت پذیری است. از آنجایی که پستانداران در این دوره کوچک بودند، رقابت زیادی بین گیاهخواران کوچکتر وجود داشت. بزرگترها رقابت کمتری برای منابع غذایی که به دنبال آن بودند داشتند و شانس بیشتری برای بقا به آنها می داد.
بروس لیبرمن، دیرینه شناس دانشگاه کانزاس که به این مطالعه وابسته نبود، به Live Science گفت که تحت تأثیر پیچیدگی این مطالعه قرار گرفته است.
پیچیدگی تجزیه و تحلیل بروس لیبرمن، دیرینه شناس دانشگاه کانزاس را که در این تحقیق شرکت نداشت، تحت تأثیر قرار داد.
سانیسیدرو اشاره می‌کند که این مطالعه تنها چگونگی غول شدن موجودات کرگدن مانند را توضیح می‌دهد، اما او قصد دارد اعتبار مدل خود را روی گونه‌های پستاندار بزرگ دیگری در آینده آزمایش کند.
سانیسیدرو گفت: «همچنین، ما می‌خواهیم بررسی کنیم که چگونه تغییرات در اندازه بدن برونتوجا می‌تواند بر سایر ویژگی‌های این حیوانات مانند نسبت جمجمه، وجود زائده‌های استخوانی مانند شاخ تأثیر بگذارد.»
شگفت انگیز است که به تغییرات سریعی که پس از چنین حوادث فاجعه باری در قلمرو حیوانات رخ داد، فکر کنیم. تکامل این گونه ها یادآور سازگاری باورنکردنی حیات بر روی زمین است و اینکه چقدر جهان می تواند در چند لحظه به شدت تغییر کند.
این مطالعه در ابتدا در مجله منتشر شد مجله ساینس در ماه مه 11، 2023.
