تحقیقات نشان می‌دهد که ببرهای تاسمانی «کاملاً منحصربه‌فرد» و گرگ‌مانند که قبل از انقراض در سال 1936 در جزیره تاسمانی رشد می‌کردند، ممکن است بسیار طولانی‌تر از آنچه قبلاً تصور می‌شد در بیابان زنده بمانند. به گفته کارشناسان، احتمال کمی وجود دارد که آنها هنوز زنده باشند.
ببرهای تاسمانی که به نام تیلاسین نیز شناخته می شوند.Thylacinus cynocephalus) کیسه داران گوشتخوار با نوارهای مشخص در قسمت پایین کمر بودند. این گونه در ابتدا در سراسر استرالیا یافت شد اما تقریباً 3,000 سال پیش به دلیل آزار و اذیت انسان از سرزمین اصلی ناپدید شد. این در جزیره تاسمانی ادامه داشت تا اینکه جایزه دولتی که توسط اولین مهاجران اروپایی در دهه 1880 ارائه شد، جمعیت را از بین برد و گونه را به سمت انقراض سوق داد.
اندرو پاسک، پروفسور اپی ژنتیک در دانشگاه ملبورن در استرالیا گفت: «تیلاسین در میان کیسه‌داران زنده کاملاً منحصربه‌فرد بود. او نه تنها ظاهر گرگ مانند خود را داشت، بلکه تنها شکارچی راس کیسه‌دار ما نیز بود. شکارچیان Apex بخش های بسیار مهمی از زنجیره غذایی را تشکیل می دهند و اغلب مسئول تثبیت اکوسیستم ها هستند.
آخرین تیلاسین شناخته شده در 7 سپتامبر 1936 در باغ وحش هوبارت در تاسمانی در اسارت مرده است. این یکی از معدود گونه های جانوری است که تاریخ دقیق انقراض آن مشخص است. آزمایشگاه تحقیقاتی ترمیم ژنومی یکپارچه تیلاسین (TIGRR).که توسط پاسک رهبری می شود و هدف آن بازگرداندن ببرهای تاسمانی از مردگان است.
اما اکنون، دانشمندان می‌گویند که تیلاسین‌ها احتمالاً تا دهه 1980 در حیات وحش زنده مانده‌اند، با یک «احتمال کوچک» که هنوز می‌توانند امروز در جایی پنهان شوند. در مطالعه ای که در 18 مارس 2023 در مجله منتشر شد علم محیط کلمحققان بیش از 1,237 مورد مشاهده تیلاسین را در تاسمانی از سال 1910 به بعد بررسی کردند.
این تیم قابلیت اطمینان این گزارش‌ها و جایی که تیلاسین‌ها می‌توانستند پس از سال 1936 باقی بمانند را تخمین زدند. گفت: ما از یک رویکرد جدید برای ترسیم الگوی جغرافیایی کاهش آن در سراسر تاسمانی و تخمین تاریخ انقراض آن پس از در نظر گرفتن عدم قطعیت‌های زیاد استفاده کردیم. بری بروک، استاد پایداری محیط زیست در دانشگاه تاسمانی و نویسنده اصلی این مطالعه.
به گفته محققان، تیلاسین ها ممکن است تا اواخر دهه 1980 یا 1990 در مناطق دورافتاده زنده مانده باشند و اولین تاریخ انقراض آن در اواسط دهه 1950 است. دانشمندان بر این باورند که چند ببر تاسمانی هنوز می توانند در بیابان جنوب غربی این ایالت نگهداری شوند.
اما دیگران شک دارند. پاسک گفت: "هیچ مدرکی برای تایید هر یک از مشاهده ها وجود ندارد." یکی از چیزهایی که در مورد تیلاسین بسیار جالب است این است که چگونه تکامل یافته و بسیار شبیه به یک گرگ است و با سایر کیسه‌داران متفاوت است. به همین دلیل، تشخیص تفاوت در فاصله بین تیلاسین و سگ بسیار سخت است و احتمالاً به همین دلیل است که علیرغم یافتن یک حیوان مرده یا تصویر واضح، همچنان شاهد مشاهده‌های زیادی هستیم.
پاسک گفت: اگر تیلاسین ها مدت زیادی در طبیعت زنده می ماندند، کسی با یک حیوان مرده روبرو می شد. با این حال، پاسک گفت: «در این زمان (در سال 1936) ممکن است که برخی از حیوانات در طبیعت باقی بمانند. اگر بازماندگانی وجود داشت، تعداد بسیار کمی بود.»
در حالی که برخی افراد به دنبال ببرهای تاسمانی بازمانده هستند، پاسک و همکارانش می خواهند این گونه را احیا کنند. پاسک گفت: "از آنجایی که تیلاسین یک رویداد انقراض اخیر است، ما نمونه های خوب و DNA با کیفیت کافی برای انجام کامل این کار داریم." تیلاسین همچنین یک انقراض توسط انسان بود، نه یک انقراض طبیعی، و مهمتر از همه، اکوسیستمی که در آن زندگی می کرد هنوز وجود دارد و مکانی برای بازگشت است.
به گفته موزه ملی استرالیا، انقراض زدایی بحث برانگیز است و بسیار پیچیده و پرهزینه است. طرفداران احیای تیلاسین ها می گویند این حیوانات می توانند تلاش های حفاظتی را افزایش دهند. پاسک گفت: «تیلاسین مطمئناً به تعادل مجدد اکوسیستم در تاسمانی کمک می کند. علاوه بر این، فناوری‌ها و منابع کلیدی ایجاد شده در پروژه انقراض تیلاسین در حال حاضر برای کمک به حفظ و حفاظت از گونه‌های کیسه‌دار در حال انقراض و در معرض خطر حیاتی هستند.
با این حال، کسانی که مخالف آن هستند، می گویند که انقراض زدایی تمرکز را از جلوگیری از انقراض های جدیدتر منحرف می کند و جمعیت تیلاسین احیا شده نمی تواند خود را حفظ کند. کوری برادشاو، استاد اکولوژی جهانی در دانشگاه فلیندرز، گفت: «به سادگی هیچ چشم‌اندازی برای بازآفرینی نمونه کافی از تیلاسین‌های منفرد با تنوع ژنتیکی وجود ندارد که بتواند پس از رها شدن زنده بماند و باقی بماند».
