زمین سیاره ای در حال تکامل است که هنوز چیزهای زیادی درباره آن ناشناخته است. با پیشرفت تکنولوژی، ما در حال کشف بسیاری از اسرار پنهان هستیم. یک تیم بین المللی از محققان الماس کمیاب را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند که گمان می رود در عمق حدود 410 مایلی زیر بوتسوانا تشکیل شده است.
این مطالعه که در مجله منتشر شده علوم طبیعت، نشان داد که منطقه بین گوشته بالایی و پایینی سیاره ما ممکن است آنطور که قبلاً فکر می کردیم جامد نباشد.
مرز بین گوشته بالایی و پایینی سیاره ما - منطقه ای به نام منطقه انتقال که صدها مایل به داخل زمین می رسد - آب و دی اکسید کربن به دام افتاده بسیار بیشتری از آنچه قبلا تصور می شد در خود جای می دهد.
این تحقیق می تواند پیامدهای گسترده ای بر درک ما از چرخه آب زمین و چگونگی تبدیل آن به دنیای اقیانوسی که امروزه می شناسیم در طول 4.5 میلیارد سال گذشته داشته باشد.
فرانک برنکر، محقق موسسه علوم زمین در دانشگاه گوته در فرانکفورت و تیمش نشان دادند که منطقه انتقال یک اسفنج خشک نیست، بلکه مقادیر قابل توجهی آب را در خود جای داده است. به گفته برنکر، "این ما را یک قدم به ایده ژول ورن درباره اقیانوسی در داخل زمین نزدیکتر می کند."
در حالی که این مخزن وسیع احتمالاً دوغاب تیره ای از رسوبات و سنگ های آبدار - و در فشارهای تقریباً غیرقابل تصور - است، ممکن است در حجم کل خارق العاده (شاید بزرگترین جهان) باشد.
برانکر گفت: "این رسوبات می توانند مقادیر زیادی آب و CO2 را در خود نگه دارند." اما تا به حال مشخص نبود که چه مقدار به شکل مواد معدنی و کربنات های آبدار و پایدارتر وارد منطقه انتقال می شود – و بنابراین مشخص نبود که آیا واقعاً مقادیر زیادی آب در آنجا ذخیره می شود یا خیر.
بر اساس این بیانیه، منطقه انتقال به تنهایی ممکن است تا شش برابر مقدار آب موجود در تمام اقیانوس‌های زمین را در مجموع نگه دارد.
الماس مورد مطالعه از مکانی از گوشته زمین که در آن رینگ وودیت - عنصری که فقط در فشارها و دماهای بالا در گوشته زمین ایجاد می‌شود، اما می‌تواند آب را به خوبی ذخیره کند - به وفور یافت می‌شود. تفنگ سیگار کشیدن برای محققان: الماس مورد مطالعه شامل رینگ وودیت و در نتیجه آب نیز بود.
پس از تحقیق بر روی یک الماس قابل مقایسه در سال 2014، دانشمندان تصور کردند که منطقه انتقالی زمین دارای مقدار زیادی آب است، اما آخرین داده ها از این نظریه حمایت می کند.
سوزت تیمرمن، ژئوشیمیدان گوشته و دانشجوی فوق دکترا در دانشگاه آلبرتا، که در این مطالعه شرکت نداشت، به ساینتیفیک آمریکن گفت: «اگر فقط یک نمونه داشته باشید، آن فقط می‌تواند یک منطقه آبدار محلی باشد، در حالی که اکنون ما نمونه دوم را داشته باشید، می‌توانیم بگوییم که این فقط یک اتفاق نیست.»
به هر حال، فراموش نکنید که اقیانوس ها حدود 70 درصد از سطح زمین را پوشانده اند، بنابراین جای تعجب نیست که وقتی نوبت به اکتشاف می رسد، فقط سطح را خراشیده ایم. تا کنون، چشمان انسان فقط حدود 5 درصد از کف اقیانوس را دیده است - یعنی 95 درصد آن هنوز کشف نشده است. تصور کنید این اقیانوس زیرزمینی واقعاً می تواند چند چیز مرموز را در خود میزبانی کند.
هنوز چیزهای زیادی در مورد سیاره خودمان کشف نکرده ایم. این کشف پیامدهای مهمی برای درک ما از چرخه آب زمین و منشاء حیات در سیاره ما دارد. ما مشتاقانه منتظر تحقیقات آینده در مورد این موضوع هستیم که بدون شک این کشف جذاب را روشن خواهد کرد.
این تحقیق در ابتدا در Nature Geoscience در 26 سپتامبر 2022.
