گروهی از ردپاها و ردپاهای فسیل شده کشف شده در تبت که قدمت آنها به حدود 200,000 سال پیش می‌رسد، می‌تواند اولین نمونه‌های هنر بشری باشد. و توسط کودکان ساخته شده اند.
هر پدر و مادری می‌داند که بچه‌ها دوست دارند دست و پای خود را به گل بریزند. چنین به نظر می رسد مدت ها پیش در جایی که قبلاً یک چشمه آب گرم در Quesang بود، در مرتفع فلات تبت در ارتفاع 4,269 متری (14,000 فوت) بالاتر از سطح دریا.
یک گزارش در مجله دسامبر 2021 بولتن علوم نشان داد که این برداشت‌ها عمداً قرار داده شده‌اند، نه فقط نتیجه سرگردانی در منطقه. چاپ های پا و دست دقیقاً در یک فضا قرار می گیرند و مانند موزاییک به هم نزدیک می شوند. اندازه آنها نشان می دهد که آنها توسط دو کودک ساخته شده اند، یکی به اندازه یک کودک 7 ساله و دیگری به اندازه یک کودک 12 ساله.
در آن زمان، سنگ تراورتن که نوعی سنگ آهک است که توسط چشمه های آب گرم معدنی به وجود می آید، گل خمیری را تشکیل می دهد که برای ایجاد اثر دست بسیار مناسب است. بعداً، هنگامی که چشمه آب گرم خشک شد، گل سخت شد و به سنگ تبدیل شد و در طول زمان آثار آن حفظ شد.
قدمت این سنگ ها بین 169,000 تا 226,000 سال پیش است. دقیقاً مشخص نیست افرادی که در آن زمان در فلات تبت زندگی می کردند چه کسانی بودند، اما ممکن است این افراد نئاندرتال یا احتمالاً بیشتر از دنیسووا باشند تا انسان خردمند. Denisovans شاخه ای از اجداد اولیه ما هستند که در آسیا زندگی می کردند و شبیه انسان های امروزی بودند. تبتی‌هایی که امروزه زندگی می‌کنند هنوز ژن‌های Denisovan را دارند.
اینکه آیا می‌توان نقش‌ها را هنری در نظر گرفت یا فقط بچه‌هایی که در لجن بازی می‌کنند، قابل تفسیر است، اگرچه نویسندگان مقاله بیان کردند که «ممکن است هنر به همان شکلی باشد که والدین خط‌نوشته‌های کودکان را روی یخچال خود آویزان می‌کنند و آن را هنر می‌نامند. ”
نویسندگان رسانه‌ای را که چاپ‌ها در آن قرار داده‌اند توصیف کردند که عمداً تغییر داده شده است، که به نظر آنها می‌توانست نوعی عملکرد برای نشان دادن باشد، "هی، به من نگاه کن، من رد دستم را روی این ردپاها گذاشته‌ام."
یا شاید این تأثیرات نشان دهنده میل انسان برای به جا گذاشتن آثاری در چشم انداز است که می گویند: "من اینجا بودم."
این سنتی است که امروزه با گرافیتی بر روی دیوارهای کوچه پس کوچه ها و بازیگران و هنرپیشه های مشهوری که اثری از دست و پای خود را در سیمان در امتداد بلوار هالیوود به جا می گذارند ادامه دارد.
این بچه های ماقبل تاریخ نمی دانستند که آثار دستشان برای صدها هزار سال حفظ خواهد شد.
اگر چاپ‌هایی که با دقت ساخته شده‌اند، هنر محسوب شوند، تاریخ هنر سنگ را به بیش از 100,000 سال پیش می‌برد. قدیمی ترین آثار چاپ دستی از نوع شابلون، که در آن دستی روی دیوار قرار می گیرد و پودر رنگی در اطراف آن دمیده می شود تا طرح کلی ایجاد شود، همراه با نقاشی های غار دیگری در سولاوسی، اندونزی و ال کاستیلو، اسپانیا پیدا شده است که قدمت آنها بین 40,000 تا 45,000 است. سالها پیش.
این به عنوان هنر آهیانه شناخته می‌شود، زیرا بر خلاف نقاشی‌ها یا مجسمه‌هایی که می‌توان آنها را در هر جایی نمایش داد و معامله کرد، قرار نیست جابه‌جا شود. و قدیمی ترین مجسمه ها نیز فقط به همان دوره زمانی باز می گردند.
بچه‌های تبت باستان را می‌توان جزو اولین هنرمندان جهان دانست، یا شاید آنها مثل همه بچه‌ها فقط در گل بازی می‌کردند. اما این سؤال که آیا برداشت ها هنری هستند یا نه تقریباً بحث برانگیز است زیرا ردپاها و ردپاهای گذشته عمیق اطلاعات علمی ارزشمندی را ارائه می دهند.
باستان‌شناسی معمولاً با قطعاتی از فرهنگ‌های گذشته، مانند قطعات سفال، پایه‌های ساختمان، بناهای تاریخی و استخوان‌ها سروکار دارد. این به دانشمندان بستگی دارد که استنباط کنند، شکاف‌ها را پر کنند و سعی کنند مشخص کنند که مردم واقعاً چگونه بودند. اما اثر دست امضای مستقیم یک شخص است.
گردشگران در بلوار هالیوود چمباتمه می زنند تا دست های خود را روی نقش های بازیگران مورد علاقه خود بگذارند تا درک کنند که دست دادن با آنها چگونه می تواند باشد، نوعی دست دادن مجازی. حالا یک دست دادن را تصور کنید که در طول هزاره ها به یک لحظه واقعی در زمان برسد، به چند بچه که فقط در گل و لای قاطی می کردند.
