آیا تا به حال به این فکر کرده اید که آیا یک گونه دیگر تکامل می یابد تا مدت ها پس از اینکه انسان ها این سیاره را ترک کردند، هوش در سطح انسان داشته باشند؟ ما در مورد شما مطمئن نیستیم، اما همیشه راکون ها را در آن نقش تصور می کنیم.
شاید 70 میلیون سال بعد، خانواده ای از توپ های فاز ماسک پوش در مقابل کوه راشمور جمع شوند و با شست های مخالف خود آتشی برپا کنند و به این فکر کنند که چه موجوداتی این کوه را تراشیده اند. اما، یک دقیقه صبر کنید، آیا کوه راشمور تا این اندازه دوام خواهد آورد؟ و اگر معلوم شد که ما راکون هستیم چه؟
به عبارت دیگر، اگر یک گونه از نظر فناوری پیشرفته در حوالی زمان دایناسورها بر زمین مسلط می شد، آیا ما حتی در مورد آن می دانستیم؟ و اگر این اتفاق نیفتاد، چگونه متوجه شویم که این اتفاق نیفتاده است؟
سرزمین قبل از زمان
این به عنوان فرضیه سیلورین شناخته می‌شود (و برای اینکه فکر نکنید دانشمندان آدم‌های عصبی نیستند، نام آن از روی تعدادی از موجودات دکتر هو گرفته شده است). اساساً ادعا می‌کند که انسان‌ها اولین اشکال حیاتی نیستند که در سیاره ما تکامل یافته‌اند و اگر پیشینیان 100 میلیون سال پیش وجود داشته‌اند، عملاً تمام شواهد آنها تا کنون از بین رفته بود.
برای روشن شدن موضوع، آدام فرانک، فیزیکدان و نویسنده همکار پژوهش، در مقاله ای در اقیانوس اطلس گفت: «مکرر نیست که شما مقاله‌ای را منتشر کنید که فرضیه‌ای را ارائه می‌کند که از آن حمایت نمی‌کنید.» به عبارت دیگر، آنها به آن اعتقاد ندارند وجود تمدن باستانی از زمان اربابان و مردم مارمولک. در عوض، هدف آنها این است که بفهمند چگونه می‌توانیم شواهدی از تمدن‌های قدیمی در سیارات دوردست پیدا کنیم.
شاید منطقی به نظر برسد که شاهد چنین تمدنی باشیم – بالاخره دایناسورها 100 میلیون سال پیش وجود داشته اند و ما این را می دانیم زیرا فسیل های آنها کشف شده است. با این حال، آنها بیش از 150 میلیون سال در اطراف بودند.
این مهم است زیرا این موضوع صرفاً مربوط به قدمت یا وسعت خرابه های این تمدن خیالی نیست. همچنین مربوط به مدت زمانی است که وجود داشته است. بشریت در مدت زمان بسیار کوتاهی - تقریباً 100,000 سال - در سراسر جهان گسترش یافته است.
اگر گونه دیگری همین کار را می کرد، شانس ما برای یافتن آن در پرونده های زمین شناسی بسیار کم خواهد بود. هدف پژوهش فرانک و همکار اقلیم شناس او، گاوین اشمیت، یافتن راه هایی برای تشخیص تمدن های اعماق زمان است.
یک سوزن در انبار کاه
احتمالاً نیازی نیست به شما اطلاع دهیم که انسان ها در حال حاضر تأثیر طولانی مدت بر محیط زیست دارند. پلاستیک به ریز ذرات تجزیه می شود که در طی هزاران سال با تجزیه آن در رسوبات گنجانده می شود.
با این حال، حتی اگر آنها برای مدت طولانی باقی بمانند، ممکن است پیدا کردن آن لایه میکروسکوپی از قطعات پلاستیکی دشوار باشد. در عوض، جستجو برای زمان افزایش کربن در جو می تواند مثمر ثمر باشد.
زمین در حال حاضر در دوره آنتروپوسن است که با تسلط انسان تعریف می شود. همچنین با افزایش غیرمعمول کربن های موجود در هوا مشخص می شود.
این بدان معنا نیست که کربن موجود در هوا بیش از هر زمان دیگری وجود دارد. ماکزیمم حرارتی پالئوسن-ائوسن (PETM)، زمان دمای فوق‌العاده بالا در سراسر جهان، 56 میلیون سال پیش رخ داد.
در قطب ها، دما به 70 درجه فارنهایت (21 درجه سانتیگراد) رسید. در عین حال، شواهدی از افزایش سطوح کربن های فسیلی در جو وجود دارد - دلایل دقیق آن ناشناخته است. این تجمع کربن در یک دوره چند صد هزار ساله اتفاق افتاد. آیا این شواهدی است که تمدن پیشرفته در دوران ماقبل تاریخ پشت سر گذاشته است؟ آیا واقعاً زمین شاهد چنین چیزی فراتر از تصور ما بود؟
پیام این مطالعه جذاب این است که در واقع تکنیکی برای جستجوی تمدن های باستانی وجود دارد. تنها کاری که باید انجام دهید این است که هسته های یخ را برای انفجارهای کوتاه و سریع دی اکسید کربن شانه کنید - اما اگر محققان ندانند دنبال چه چیزی می گردند، سوزنی که آنها در این انبار کاه به دنبال آن هستند به راحتی از دست می رود. .
