بسیاری از پیشرفت های بزرگ در زمینه بهداشت ، پزشکی و زیست شناسی روزگار ما ، به نوعی یا به نحوی دیگر ، پیدایش خود را به آزمایش هایی مربوط کرده اند که شامل درجه ای از ظلم و ستم است. در حالی که دانشمندان با فاصله زیادی از مسیر اخلاقی کار می کردند ، امروزه این پیشرفت ها سالانه جان میلیون ها نفر را نجات می دهد.
البته ، آزمایش های دیگری نیز وجود دارند که به سادگی بیشتر از تغذیه خونخواهی مشتاق ترین ذهن های سادیستی و بیمار ، به نام علم ، مفید نبوده است. از شما دعوت می کنیم تا دو مورد را بشناسید بی رحمانه ترین آزمایش های بشری در تاریخ: آزمایش توسکی و آزمایش سیفلیس در گواتمالا.
"آزمایش توسکی"
به عنوان یکی از بی رحمانه ترین آزمایش های تاریخ ، به ویژه به دلیل طولانی بودن آن ، مورد مطالعه توسکگی در مورد سیفلیس درمان نشده در مردان سیاه پوست - که بیشتر به عنوان "آزمایش توسکگی" شناخته می شود - یک کلیشه در هر درس اخلاق پزشکی آمریکایی است.
این مطالعه ای است که در سال 1932 در توسکی ، آلاباما انجام شد و توسط گروهی از دانشمندان سرویس بهداشت عمومی ایالات متحده انجام شد ، که در آن آنها اثرات سیفلیس را در صورت عدم درمان مورد بررسی قرار دادند. تقریباً 400 مرد با رنگ مشکی ، اشتراک کنندگان بی سواد با منشاء آفریقایی و آلوده به سفلیس ، به طور غیر ارادی و بدون رضایت در این آزمایش بی رحمانه و بحث برانگیز شرکت کردند.
پزشکان بیماری نادرستی را که آنها "خون بد" نامیده بودند تشخیص دادند و آنها هرگز تحت درمان قرار نگرفتند ، اما به سادگی مشاهده کردند که چگونه بیماری به طور طبیعی در صورت عدم درمان و تهدید کننده حیات تکامل یافته است.
هنگامی که در سال 1947 مشخص شد که پنی سیلین می تواند به این بیماری پایان دهد ، از آن نیز استفاده نشد و تا سال 1972 (دقیقاً 40 سال بعد) ، هنگامی که روزنامه ای تحقیقات را علنی کرد ، مقامات تصمیم به پایان آزمایش گرفتند.
کل این وضعیت در سالهای پس از اوج خود جنبه مثبت خود را داشت ، زیرا منجر به تغییرات عمده ای در حمایت حقوقی بیماران و شرکت کنندگان در مطالعات بالینی شد. معدود بازماندگان این آزمایش های غیرانسانی از رئیس جمهور سابق بیل کلینتون عذرخواهی کردند.
آزمایش سیفلیس در گواتمالا
علاوه بر آزمایشهای توسکگی ، دانشمندان ناراضی آمریکایی ، با هدایت همین ذهن بیمار: جان چارلز کاتلر ، آزمایش سیفلیس را در بین سالهای 1946 تا 1948 در گواتمالا انجام داد که شامل مجموعه ای از مطالعات و مداخلات دولت ایالات متحده در سرزمینهای گواتمالا بود. به در این مورد ، پزشکان عمداً تعداد زیادی از شهروندان گواتمالا ، از بیماران روانی گرفته تا زندانیان ، روسپیان ، سربازان ، سالمندان و حتی کودکان را از پرورشگاه ها آلوده کردند.
بدیهی است که بیش از 1,500 قربانی نمی دانستند که پزشکان از طریق تلقیح مستقیم روی آنها قرار داده اند و به سیفلیس ، یکی از بدترین بیماریهای مقاربتی مبتلا شده اند. پس از آلوده شدن ، یک سری دارو و مواد شیمیایی به آنها داده شد تا ببینند آیا می توان از شیوع بیماری جلوگیری کرد یا خیر.
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد پزشکان به قربانیان برای رابطه جنسی با روسپی های آلوده به قربانیان پول می دهند ، در حالی که در موارد دیگر ، زخمی روی آلت تناسلی قربانی ایجاد می شود و سپس با کشت شدید باکتری های سفلیس (Treponema pallidum) اسپری می شود.
بی رحمی عظیم این آزمایش ، که-مانند تجربه توسکگی ، بدون شک تأثیر عمیقی از نژادپرستی در پیشینه خود دارد-چنان آسیب بزرگی در جامعه گواتمالا وارد کرد که در سال 2010 ، ایالات متحده با عذرخواهی عمومی ، مجدداً موضوع را تجزیه و تحلیل کرد.
این در 1 اکتبر اتفاق افتاد ، زمانی که وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا ، هیلاری کلینتون ، و وزیر بهداشت و خدمات انسانی ، کاتلین سبلیوس ، بیانیه مشترکی صادر کردند و از مردم گواتمالا و کل جهان به دلیل آزمایشات عذرخواهی کردند. به بدون شک یکی از تاریک ترین نقاط تاریخ علم است.
