بر اساس تحقیقات اخیر ریچارد برگر ، باستان شناس ییل ، ماچو پیچو، بنای مشهور قرن 15 اینکا در جنوب پرو ، چندین دهه قدیمی تر از تصور قبلی است.
ریچارد برگر و محققان چندین دانشگاه آمریکایی از طیف سنجی جرمی شتاب دهنده (AMS) ، شکل پیشرفته تری از قدمت رادیوکربن ، استفاده کردند که تا کنون بقایای انسان در اوایل قرن بیستم در مجتمع تاریخی و تاریخی امپراتور اینکا پاچاکوتی در قسمت شرقی کشف شده است. از کوههای آند
یافته های آنها ، که در مجله Antiquity منتشر شده است ، نشان می دهد که ماچو پیچو از حدود 1420 تا 1530 بعد از میلاد مورد استفاده بوده است و در زمان فتح اسپانیا به پایان رسیده است ، و این سایت را حداقل 20 سال بیشتر از سابقه تاریخی پذیرفته شده نشان می دهد و سوالاتی را ایجاد می کند. درباره درک ما از گاهشماری اینکاها.
با توجه به گزارش های تاریخی از تسخیر اسپانیا از امپراتوری اینکا، پاچاکوتی در سال 1438 کنترل خود را به دست آورد و بعداً دره اروبامبا در پایین ، جایی که ماچو پیچو در آن قرار دارد را تصرف کرد. دانشمندان تصور می کنند که این مکان پس از 1440 بعد از میلاد و شاید تا 1450 بعد از میلاد ساخته شده است ، بسته به اینکه چقدر طول کشید تا پاچاکوتی این منطقه را به تسخیر خود درآورد و کاخ سنگی را ساخت.
آزمایش AMS نشان می دهد که بازه زمانی تاریخی نادرست است. "تا همین اواخر ، برآورد قدمت و مدت شغل ماچو پیچو وابسته به سوابق متضاد تاریخی بود که توسط اسپانیایی ها پس از فتح اسپانیا منتشر شد." برگر ، استاد مردم شناسی چارلز ج. مک کوردی در دانشکده هنر و علوم ییل گفت. "این اولین تحقیق علمی است که برآوردی را برای ایجاد ماچو پیچو و مدت زمان اشغال آن ارائه می دهد و درک کاملی از این سایت در اختیار ما قرار می دهد. ریشه ها و تاریخ"
این کشف نشان می دهد که پاچاکوتی ، که حکومت او اینکاها را در راه تبدیل شدن به بزرگترین و قدرتمندترین امپراتوری آمریکای قبل از کلمبیا قرار داد ، به قدرت رسید و فتوحات خود را دهه ها قبل از آنکه منابع ادبی نشان دهند ، آغاز کرد. در نتیجه ، اطلاعات کلی مردم از آن را به دنبال دارد تاریخچه اینکاها، به گزارش برگر.
"یافته ها حاکی از آن است که مفهوم رشد امپراتوری اینکا که عمدتا بر اساس اسناد استعماری است باید بازنگری شود." او اضافه کرد. "فن آوری های مدرن رادیوکربن پایه قوی تری برای تفسیر گاهشماری اینکاها نسبت به اسناد تاریخی می دهد."
روش AMS می تواند استخوان ها و دندان ها را که حاوی مقادیر کمی از مواد آلی هستند تعیین کند ، بنابراین مقدار باقی مانده را برای بررسی علمی قابل قبول افزایش می دهد. محققان از آن برای بررسی نمونه های انسانی 26 نفر از چهار گور در ماچو پیچو در سال 1912 در حین حفاری به سرپرستی پروفسور ییل ، هیرام بینگهام سوم ، استفاده کردند که یک سال قبل این اثر تاریخی را "دوباره کشف" کرده بود.
بر اساس این مطالعه ، استخوان ها و دندان های مورد استفاده در تجزیه و تحلیل متعلق به نگهدارندگان یا خدمتکارانی بود که به ملک سلطنتی اختصاص داده شده بودند. به گفته محققان ، آثار باقی مانده هیچ نشانه ای از کارهای فیزیکی شدید مانند ساخت و ساز ندارند ، که نشان می دهد آنها به احتمال زیاد مربوط به دورانی هستند که این مکان به عنوان یک کاخ روستایی عمل می کرد تا زمانی که در حال ساخت بود.
