جمجمه منحصربه‌فرد انسان از پرو، با قدمتی حدود 2,000 سال، نتیجه یک روش شگفت‌انگیز است که در آن استخوان‌های یک جمجمه مستطیل با تکه‌ای فلز در تلاش برای التیام زخم به هم چسبیده بودند. علاوه بر این، دارای علائمی است که نشان می دهد بیمار پس از این جراحی پیچیده زنده مانده است.
بار دیگر تاکید می کنیم که این عملیات حدود 2000 سال پیش انجام شده است. این جمجمه در حال حاضر در موزه Osteolog در اوکلاهما، ایالات متحده آمریکا است. اعتقاد بر این است که جمجمه متعلق به یک جنگجوی پرویی است که در نبرد از ناحیه سر آسیب جدی دیده است، احتمالاً بر اثر ضربه باتوم.
چنین آسیبی به جمجمه می تواند منجر به ناتوانی یا در صورت عارضه شدن به مرگ شود. منابع بر این باورند که جراحان پرو مجبور به انجام هرچه سریعتر عمل شدند و تصمیم گرفتند استخوان های ترک خورده جمجمه را با یک صفحه فلزی محکم کنند.
به گفته کارشناسان، این سرباز به سلامت تحت این عمل قرار گرفت، اما مدت زمان زندگی وی پس از آن، اینکه آیا دچار عوارض جانبی شده و از چه چیزی فوت کرده است، مشخص نشده است.
یکی از نمایندگان موزه به خبرنگاران گفت که آنها هنوز نمی دانند چه نوع فلزی است. تا سال 2020، عموم مردم چیزی در مورد وجود این مصنوع منحصر به فرد نمی دانستند. فقط تصادفاً کسی در مورد این جمجمه صحبت کرد و پس از آن متصدیان موزه تصمیم گرفتند آن را در معرض دید عموم قرار دهند.
این یک جمجمه دراز پرویی است که فلز آن پس از بازگشت مردی از نبرد با جراحی کاشته شده است و تخمین زده می‌شود حدود 2,000 سال قدمت داشته باشد. این یکی از جالب ترین و قدیمی ترین قطعات مجموعه ما است. نماینده موزه گفت.
ما اطلاعات دقیقی در مورد این موضوع نداریم، اما می دانیم که فرد از این روش جان سالم به در برده است. با توجه به شکستگی استخوان اطراف محل ترمیم، می توانید متوجه شوید که دارای علائم بهبودی است. یعنی یک عملیات موفقیت آمیز بود.»
برخی از نظریه پردازان توطئه می گویند که هیچ کس حتی نمی خواست این جمجمه را در معرض دید عموم قرار دهد، زیرا هیچ توضیحی برای چنین عمل جراحی شدید چندین هزار سال پیش وجود ندارد.
اما جان ورانو، انسان شناس از دانشگاه تولین، با این نتیجه گیری موافق نیست. به گفته ورانو، شکستگی‌های جمجمه آسیب‌های رایج در نبرد در آن دوران بود، زیرا سلاح‌ها بیشتر از سنگ‌های زنجیر و چماق بودند.
بر اساس مصاحبه ورانو با نشنال جئوگرافیک، جراح پرویی در یک ترپاناسیون، ابزار بسیار ساده ای را برداشته و بدون بیهوشی یا عقیم سازی معمولی، به طرز ماهرانه ای سوراخی در جمجمه یک فرد زنده ایجاد می کند.
آنها در همان ابتدا یاد گرفتند که چنین درمان هایی می تواند جان انسان ها را نجات دهد. ما شواهد زیادی داریم که نشان می‌دهد ترپاناسیون در پرو باستان برای نوعی «بهبود هوشیاری» و نه به‌عنوان یک عمل کاملاً آیینی انجام می‌شد، بلکه با درمان بیمارانی که ضربه شدید سر، به‌ویژه شکستگی جمجمه داشتند، همراه بود. ورانو گفت.
در مورد جمجمه دراز غیرمعمول، مطالعات متعددی در مورد جمجمه‌های دراز پرو انجام شده است و گفته می‌شود که سرهای کشیده مصنوعی به احتمال زیاد نشانه‌ای از اعتبار و موقعیت بالا در جامعه بوده‌اند.
معمولاً بلند کردن را در اوایل کودکی با پیچاندن سر کودک با پارچه ای متراکم یا کشیدن آن بین دو تخته چوبی انجام می دادند.
باستان شناسان جمجمه های کشیده را نه تنها در پرو، بلکه در بسیاری از کشورهای دیگر از جمله اروپا و به ویژه روسیه پیدا می کنند. به نظر می رسد که هزاران سال پیش این یک عمل گسترده در سراسر جهان بود.
تئوری هایی وجود دارد مبنی بر اینکه با کشش جمجمه ها، مردم سعی می کردند شبیه خدایان شوند و/یا به عنوان یک طبقه بالا در میان "خروش ها" برجسته شوند.
نظریه های جایگزین نشان می دهد که در دوران باستان، بشریت با بیگانگان ملاقات کرد کی داشت سرهای کشیدهو سپس مردم سعی کردند از آنها تقلید کنند.
