مجموعه ای از اهرام آمریکا که ممکن است بسیار قدیمی تر از اهرام مصر باشند، در کوه های آند پرو، در یک تراس مرتفع و خشک مشرف به دره رودخانه سرسبز قرار دارد. آنها بقایای شهر باستانی کارال هستند که از آن به عنوان شهر یاد می شود "قدیمی ترین جامعه در قاره آمریکا."
شهر مقدس کارال یکی از قدیمی‌ترین شهرهایی است که تاکنون کشف شده است و ریشه‌های آن به بین النهرین، مصر باستان، چین و بین‌النهرین و سایر تمدن‌ها می‌رسد. مشخصه آن اهرام باشکوه، میدان دایره ای بزرگ، و البته عرصه وسیعی است که در آن مبارزات گلادیاتوری یا رویدادهای تئاتری در مقابل جمعیت زیادی به صحنه می رود.
کارال در سال 1905 توسط یک باستان شناس آلمانی به نام ماکس اوهله که در آن زمان در حال انجام مطالعه جامعی از شهرها و گورستان های باستانی پرو بود، کشف شد. اوهل مجذوب این صحنه شد، اما تا بعد از آن غافل بود که تپه های بزرگ روبروی او واقعاً اهرام بودند.
این کشف تنها توسط باستان شناسان در دهه 1970 انجام شد. با وجود همه اینها، دو دهه دیگر می‌گذرد تا روث شیدی، باستان‌شناس پرویی، کاوش‌های منظمی را در منطقه آغاز کند.
شیدی در سال 1993 یک بررسی دو ساله از دره سوپه را آغاز کرد و در تعطیلات آخر هفته با کمک شاگردانش کار می کرد. این بررسی منجر به کشف 18 سکونتگاه متمایز شد که او در کتابش مستندسازی کرده است.
هیچ‌کس نمی‌دانست آنها چند سال دارند، اما شباهت‌های بین شهرها و فناوری‌های ابتدایی‌ترشان نشان می‌دهد که آنها به جامعه‌ای واحد و باستانی تعلق دارند که مقدم بر همه فرهنگ‌های دیگر در منطقه است.
اهرامی که امروزه می بینید تقریباً 2,600 سال قبل از میلاد ساخته شده اند و در حالی که کار برای مدتی در آن زمان متوقف شده است، محققان معتقدند این روند تا حدود 2,000 سال قبل از میلاد ادامه داشته است. از نظر قدمت، تقریباً معادل اهرام جیزه و اهرام مصر ساخته شده برای خئوپس هستند که به ترتیب بین 2,600 تا 2480 قبل از میلاد ساخته شده اند.
اگرچه تخمین زده می‌شود که شهر پروی کارال حدود 5,000 سال است که وجود داشته است، به نظر می‌رسد که مردم آن کاملاً باهوش بوده‌اند، همانطور که ثابت می‌کند از مجاری زیرزمینی استفاده می‌کردند تا آتش خود را بدون توجه به هوای بیرون روشن نگه دارند.
همچنین عجیب است که فکر کنیم کارال چقدر متراکم مسکونی بوده است، اما هیچ جنگی یا سلاح یا حتی اجساد مخدوش شده در آنجا کشف نشده است. در عوض، تیم ها 32 فلوت ساخته شده از استخوان کندور و پلیکان و همچنین 37 کرنت ساخته شده از استخوان لاما و آهو را کشف کردند که از آنها برای پخش موسیقی استفاده می کردند.
این شهر با مساحتی حدود 60 هکتار (150 هکتار)، جمعیتی بالغ بر 3,000 نفر دارد. معابد و عمارت‌های باشکوه زیادی در این منطقه وجود داشت، و همچنین محوطه فوق‌العاده بزرگی که قبلاً ذکر شد. از آنجایی که هیچ کس نمی داند که چرا آنها توانستند نحوه عملکرد سیستم های تهویه را در تمام آن سال ها پیش بیابند، امکانات زیادی در تلاش برای توضیح دلیل انجام این کار پیشنهاد شده است.
در این مرحله، تنها یک فرض است که آنها نحوه انجام این کار را از یک نژاد فرازمینی هوشمند آموخته اند. هیچ شواهد قطعی برای حمایت از این فرضیه نشان داده نشده است.
به اعتبار تامی اس. مونتگومری، کانال‌های آبیاری که در سرتاسر شهر سربرآورده بودند، آنقدر استثنایی بودند که حتی با استانداردهای امروزی، آنها را استاد صنعت خود می‌دانستند.
در نهایت، کارال در حدود 1,800 سال قبل از میلاد، زمانی که ساکنان مجبور به تخلیه به دلیل خشکسالی طولانی شدند، رها شد و آنها را مجبور کرد به دنبال خانه جدیدی یا چهره ای باشند که زنده در شن ها دفن شده بود.
