در سال 1715 ، سر ویلیام رابرتسون این عمارت دو طبقه به سبک L و به سبک گرجی را در استعمار ویلیامزبورگ ، ویرجینیا ساخت. بعداً به دست یک رهبر انقلابی مشهور پیتون راندولف ، اولین رئیس کنگره قاره منتقل شد. بدین ترتیب این ساختمان قدیمی به سبک ویکتوریایی نام "خانه پیتون راندولف" را به خود اختصاص داد و بعداً در دهه 1970 به عنوان یک بنای تاریخی ملی شناخته شد. این عمارت با نام Randolph-Peachy House نیز شناخته می شود.
این عمارت ردی از فاجعه و بدبختی های تاریخ خود را منتقل می کند که هر کس را ناراحت خواهد کرد. گفته می شود که همسر آقای راندولف ، بتی راندولف ، به عنوان یک استاد برده بسیار بی رحمانه شناخته می شد. سرانجام ، یکی از بردگان او ، حوا ، در حالی که بی رحمانه از کودک 4 ساله خود جدا شده بود ، نفرین وحشتناکی بر این خانه گذاشته بود.
این زمانی بود که آفریقایی های مجبور به بردگی در ایالات متحده به طور معمول از فرزندان خود جدا می شدند - نه تنها برای انتقال به آمریکا ، بلکه بارها و بارها در بلوک حراج. نه هزاران ، بلکه میلیونها نفر - مادر و پدر ، زن و شوهر ، پدر و مادر و فرزند ، خواهر و برادر - همه با زور از هم جدا شدند. و این یک دوره کوتاه از تاریخ ملت نبود ، بلکه ویژگی نهاد برده داری بود که نزدیک به 250 سال در ایالات متحده وجود داشت ، تا سیزدهمین اصلاحیه 13.
از زمان جدا شدن حوا و پسرش ، مرگ های غیر منتظره زیادی در این عمارت رخ داده است: «در قرن هجدهم ، پسری در حال بالا رفتن از درختی در نزدیکی این خانه بود ، در حالی که شاخه شکسته بود و او به مرگ سقوط کرد. دختر جوانی که در طبقه دوم زندگی می کرد از پنجره خود به پایین سقوط کرد. یک پیشکسوت همدست که در کالج ویلیام و مری حضور داشت ناگهان و به طرز مرموزی مریض شد و در خانه درگذشت. بعداً در اوایل قرن نوزدهم ، دو مرد که در خانه بودند ، وارد مشاجره ای شدید شدند و همدیگر را شلیک کردند و کشتند. "
جدا از این ، در طول جنگ داخلی آمریکا ، این ساختمان متعلق به خانواده پیچی بود و به عنوان بیمارستان برای نیروهای اتحادیه و متحدین که در نبرد ویلیامزبورگ در 5 مه 1862 زخمی شدند ، مورد استفاده قرار گرفت. بنابراین ، این خانه شاهد مرگ های بی شماری بوده است. و بدبختی ها در طول تاریخ.
در سال 1973 ، این خانه به دلیل معماری کاملاً حفظ شده در اوایل قرن 18 و ارتباط با خانواده برجسته راندولف ، به عنوان یک مکان تاریخی ملی اعلام شد. اکنون ، به عنوان یک موزه خانه تاریخی در استعمار ویلیامزبورگ خدمت می کند.
با این حال ، بازدید کنندگان غالباً ادعا می کنند که وقایع شبح گونه ای را در ساختمان مشاهده و می شنوند. بسیاری گزارش کرده اند که توسط ارواح شیطانی که گفته می شود در این خانه باستانی زندگی می کنند با اشیایی مورد حمله قرار گرفته اند. حتی یکبار یک محافظ امنیتی گزارش داد که توسط یک روح عصبانی در داخل زیرزمین ساختمان محبوس شده است. بنابراین ، این روح غلام حوا است که هنوز برای فرزندش ناراحت است؟ یا همه این داستان ها فقط دهان به دهان است؟
